Θέατρο, λοιπόν. Εδώ είμαστε. Από τη λέξη Θέα. Και την είπαν έτσι γιατί πιάνεις επαφή με τον Θεό. Πάει ο άλλος στο θέατρο, κάθεται στο θεωρείο, και στη διάρκεια της παράστασης στέλνει SMS ή μιλάει στο κινητό, γιατί όχι και στον διπλανό του. Άμα λάχει κάνει και σχόλια, όχι μουρμουριστά, για το θέαμα που βλέπει.
Ο ηθοποιός, ο λειτουργός της τέχνης, βεβαίως απευθύνεται στο κοινό, όμως στο θεατρόφιλο κοινό. Ο ηθοποιός, ο δημιουργός, ο υπηρέτης της τέχνης δεν είναι δάσκαλος. Δεν έχει υποχρέωση να μάθει τρόπους στον θεατή.
Επιτέλους! Όταν ο άλλος πάει στο θέατρο και δεν σέβεται όχι την τέχνη, μην έχουμε τέτοιες απαιτήσεις, αλλά δεν σέβεται και τους ηθοποιούς και τους άλλους θεατές, τότε να τον πάρουνε καροτσάκι, σηκωτό μέχρι την έξοδο.
Διαβαστε ακομα: