Τον Απρίλιο του 1967 γίνεται η δικτατορία από τα νούμερα τους αξιωματικούς του στρατού Παπαδόπουλο, Παττακό και σία, κάτι γραφικούς τύπους που αν ήξεραν το ταλέντο τους θα έβγαιναν στην επιθεώρηση και θα γύριζαν ταινίες στο σινεμά. Δεν θα έπιαναν μια μπροστά τους οι Βέγγος και Χατζηχρήστος. Μετά την ”επανάσταση” – έτσι είπαν το πραξικόπημα – έκανε και τη δική του προσωπική… επανάσταση ο δήμαρχος Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης. Έβαλε λουκέτο στα μπουρδέλα της Τρούμπας.

Να δείξει ότι κυνηγάει την πορνεία. Ότι είναι αντίθετος με την πορνεία. Πως να τους πάρεις στα σοβαρά; Το νούμερο είναι νούμερο. Τι να που πεις; Να του πεις ότι η πορνεία δεν πεθαίνει. Ποτέ. Ποτέ των ποτών. 

Κλείσανε τα ”σπίτια” στην… κακόφημη συνοικία του Πειραιά και οι πόρνες μετακινήθηκαν στην Αθήνα. Τι περίμενε ο δήμαρχος σ’ όλη τη διάρκεια της επταετούς χούντας; Να επιστρέψουν τα κορίτσια στο χωριό τους; Να εγκαταλείψουν και τους ”αγαπητικούς” τους, κι αυτοί από νταβατζήδες να αλλάξουν επάγγελμα. Να γίνουν θυρωροί ή να πουλάνε μπουγάτσες.

Ο Σκυλίτσης (1908 – 2006), διαφημιστής στο επάγγελμα, για ένα διάστημα και πρόεδρος στον Ολυμπιακό, έκανε και κάτι άλλο, κι αυτό… ιστορικής σημασίας. Γκρέμισε το Ρολόι του Πειραιά.

Το ξήλωμα της πουτανιάς στην Τρούμπα ξεκίνησε στις 5 Αυγούστου, σα σήμερα του 1967. Στις 12 Σεπτεμβρίου η αστυνομία σφράγισε ”σπίτια”, καμπαρέ, μπαρ και… καθάρισε από την αμαρτία τη μπουρδελογειτονιά. Να σημειώσουμε ότι μετά το 1821 και συγκεκριμένα από το 1840 κοντά στο λιμάνι άρχισε να στήνεται η ”οργανωμένη” πορνεία.