Άπιστη είναι η γυναίκα που τόλμησε να δώσει τα χείλη της σε άνδρα ο οποίος δεν είναι ο σύζυγος της. Μη βιάζεται κανείς να κάνει κάποιο ανόητο σχόλιο. Να κατηγορήσει ήθη και έθιμα περασμένων εποχών. Τον κεράτωσε τον σύζυγο – αυτή είναι η κατηγορία – αρκεί η κυρία να αφέθηκε μόνο σ’ ένα ερωτικό φιλί από ξένο, από εραστή. Πολύ σωστά. Δεν χρειάζεται να… ολοκλήρωσε την παρανομία της, με την είσοδο του πέους στο αιδοίο της. Η προδοσία στον σύζυγο είναι δεδομένη και της αξίζει τιμωρία, μέχρι και η ποινή της εκτέλεσης της. Ό,τι αποφασίσει ο κερατάς. Ο σύζυγος. Το θύμα.
Απαράδεκτο σήμερα να θεωρείται απιστία μονάχα ένα άγγιγμα των χειλιών. Μιλάμε, όμως, για άλλους αιώνες. Πεπερασμένους. Και όπως κρίνεται σήμερα ως βαρβαρικό μέτρο να κακοποιηθεί, να ξεφτυλιστεί δημόσια η σύζυγος που ξεμυαλίστηκε, έτσι είναι σωστό να θεωρηθεί… επιεικώς κάθε αυστηρότητα και σκληρότητα ενάντια της άπιστης από κοινωνίες του παρελθόντος.
Στην αρχαία Αθήνα, και σ’ άλλους τόπους πολιτισμένους, ο νόμος ήταν ξεκάθαρος. Απόλυτος. Το δικαστήριο θεωρούσε ένοχη την σύζυγο μόνο με ανταλλαγή ερωτικού φιλιού. Ο δε σύζυγος ήταν εκείνος που αποφασίζει την ποινή στην σύζυγο του. Όχι παίζουμε!
Ανοησία είναι να κρίνουμε με τους κλισέ χαρακτηρισμούς. Π.χ. συντηρητικός, παρωχημένος, ξεπερασμένος κ.α. Η κάθε κοινωνία πριν και μετά τον Χριστό για να προστατευθεί εφαρμόζει τους δικούς της ηθικούς νόμους. Όσο πάμε πίσω, τόσο περισσότερο περιορίζεται η δυνατότητα της γυναίκας, έγγαμης κι όχι, να κάνει τη ζωή της. Άρα, αυτό που ίσχυε στην αρχαία Αθήνα, σχετικά με το εξωσυζυγικό σεξ, απλά προσφέρεται να κρίνουμε τη συγκεκριμένη εποχή.
Διαβαστε ακομα: