Δύσκολο να κάνει τον κόπο να σκεφτεί κανείς τι τραβάνε οι Ουκρανοί που υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Κι αυτό, βέβαια, έγινε χωρίς να πάρουν μαζί τους όλα τα αγαπημένα, τα πολύ προσωπικά πράγματα, εκείνα που τους συνδέουν συναισθηματικά και ψυχολογικά.
Ναι, δεν είναι εύκολο να μπει στη θέση του αλλουνού που διώχνεται με τον πιο βάρβαρο τρόπο από τη γειτονιά του, από τους δρόμους που γνώρισε από μωρό. Από τον τόπο του. Δύσκολο διότι είναι ανθρώπινο να μην πονάει ο ίδιος για όσα τραβάει ο άλλος.
Δεν είναι, δηλαδή, η έλλειψη ανθρωπιάς. Η ψυχρότητα, η αδιαφορία στο δράμα του ξένου. Αν ο άνθρωπος είχε χώρους μέσα του να γεννήσει τη συγκίνηση, να συμπάσχει για τον άγνωστο, τότε θα ήταν ένας μισός άνθρωπος. Χωρίς τη δύναμη της δικής επιβίωσης.
Διαβαστε ακομα: