Αγαπάω τα σκυλιά. Ιδίως τα μεγαλόσωμα. Κι είναι ωραίο κι ακριβό θέαμα να βλέπεις δίπλα στα χρυσόμμαλα Λαμπραντόρ, τα boxer και τα Staffordshire τεριέ, να κόβει βόλτες ένα Great Dane, ένα θαυμάσιο γιαπωνέζικο akita, ένας Μολοσσός, δύο πανύψηλοι Δαλματοί, ένα υπέροχο αγγλικό μαστίφ, ένα επιβλητικό ντόπερμαν πίντσερ, μέχρι και ένα ιρλανδέζικο hound. Αναρωτιέμαι όμως: είναι αυτά σκυλιά για τα διαμερίσματα της Κυψέλης;
Πολύ θα ήθελα να έχω ένα ροτβάιλερ ή ένα νοτιοαφρικάνικο boerboel. Αλλά είναι αδύνατον. Ζω με την οικογένεια μου στον πιο πυκνοκατοικημένο αστικό ιστό στην Ευρώπη. Δεν μπορούν τέτοια σκυλιά να ζήσουν μες στο τσιμέντο.
Κάποιος έχει ένα λευκό αργεντίνικο dogo. Του’ χει κόψει και μυτερά τ’ αυτιά. Υπέροχη ράτσα. Πολύ σπάνια στην Ελλάδα. Και εξόχως ακριβή. Με προγόνους στην εξαφανισμένη πλέον ισπανική γενιά των πολεμικών σκυλιών της Κόρδοβα, είναι ένα πολύ ζόρικο κυνηγόσκυλο για μεγάλα θηράματα, εξοπλισμένο με ατσαλένια σαγόνια και πανίσχυρο, μυώδες κορμί, με βλέμμα αυστηρό και αυτοπεποίθηση ασύνορη, σαν την αχανή πάμπα της πατρίδας του. Δείτε τώρα το πρόβλημα: τα φυσικά χαρακτηριστικά του απαιτούν καθημερινή και εντατική εκγύμναση. Αλλιώς είναι σίγουρα τα μυοσκελετικά προβλήματα και πιθανή η δυσπλασία. Είναι εκγύμναση η βόλτα με λουρί σε πλατείες και πεζοδρόμια δύο φορές την ημέρα από μία ώρα την κάθε φορά;
Ένας άλλος κατεβάζει έναν γιγαντιαίο Βερνάρδο! που κοντεύει τα 130 κιλά. Ένας τρίτος έχει ένα σιβηριανό χάσκι. Τι να πεις τώρα γι αυτό; Πανάρχαια ράτσα, φτιαγμένη από τη φύση να αντέχει το ρωσικό χειμώνα σε θερμοκρασίες 50 βαθμούς κάτω από το μηδέν, τη βλέπεις να υποφέρει τους καλοκαιρινούς μας καύσωνες.
Και ούτε βέβαια οι κήποι ή οι αυλές είναι λύση. Ένας φίλος μου έχει κτήματα στα Μεσόγεια και έχει βάλει επιστάτη να ελέγχει τη γη του ένα μεγαλειώδες αρσενικό alabai της ασιατικής στέπας. Αυτό μάλιστα. Προσπάθησε να βρει ένα τουρκικό kangal, αλλά δεν μπόρεσε. Οι Τούρκοι απαγορεύουν την εξαγωγή του και προστατεύουν τον ποιμενικό τους σαν εθνικό θησαυρό. Σε αντίθεση με μας που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να αναγνωριστεί διεθνώς ο ελληνικός ποιμενικός, το τρομερό τσοπανόσκυλο των ελληνικών κοπαδιών. Τρομάρα μας.
Και μ’ αρέσει που θέλω και boerboel, το νοτιοαφρικάνικο θηρίο που δεν κωλώνει ούτε με τα λιοντάρια. Ή ροτβάιλερ. Το αρχετυπικό σκυλί του πολέμου. Τον φύλακα των ρωμαϊκών στρατοπέδων. Που έμαθε να πολεμάει δίπλα στις λεγεώνες της Ρώμης και ριχνόταν ακόμα και σε ελέφαντες. Που κουβαλάει στο γενετικό του κώδικα μνήμες από τις μάχες με τον Αννίβα και τις γερμανικές φυλές, τα Καταλαυνικά πεδία και τους Γαλατικούς πολέμους. Τι να κάνει ένα τέτοιο σκυλί στην Κυψέλη;
Διαβαστε ακομα: