Κάποιες ημέρες του χρόνου είναι αφιερωμένες. Ημέρα χω­ρίς αυτοκίνητο, κατά του διαβήτη, υπέρ της ειρήνης και πολλά άλλα. Όλα είναι σωστά. Πρακτικά όμως δεν λύνουν τίποτα. Υπάρχουν για να τα διαβάσει ο διαπλανητικός λαός. Για ποιο λό­γο; Να γίνει καλύτερος, σο­φότερος; Πλάκα κάνουμε τώρα; Δεν τα καταλαβαίνω λοιπόν, όμως σαν κομμάτι του συστήματος τα διαβάζω κι εγώ, αφού αναγκαστικά αγοράζω ημερολόγια.

Η αυριανή ημέρα, 25 Νοεμβρίου, όπως κάθε χρόνο, είναι α­φιερωμένη στην εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Είναι τουλάχιστον εξοργιστι­κό αυτό. Σε κάνει δηλαδή να αισθανθείς και πολύ μαλάκας. ‘Οχι μόνο διότι υπονοεί ενοχή του αρσενικού πληθυ­σμού, αλλά διότι απενοχο­ποιεί όλο το θηλυκό είδος α­πό τη βία. Χωρίζει τους άνδρες από τις γυναίκες και στην ουσία διαιωνίζει τη βία όπου υπάρχει. Δηλαδή σ’ ό­λο το ανθρώπινο αλλά και το ζωικό βασίλειο.

Οι μάνες, ειδικά οι παλιότερες, μεγαλώνανε τα παιδιά τους χωρίς βία; Γυναίκες δεν εξασκούν βία σε άλλες γυ­ναίκες; Η ακόμα και σε ά­ντρες υφισταμένους τους; Η σε συζύγους με λιγότερα χρήματα; Η βία είναι μόνο σωματική; Δεν είναι και λεκτι­κή, που εκεί πρωτεύει η γυναίκα; Οι γυναίκες από που κι ως που είναι αμέτοχες ο’ αυτό το παιχνίδι; Η το αυρια­νό αφιέρωμα τα πιάνει κι αυτά, αλλά εγώ απλώς δεν τα καταλαβαίνω;

Δεν υπάρχει τίποτα που κινείται στον κόσμο, που να μην είναι δεμένο άρρηκτα με την βία. Θα τολμούσα να πω μάλιστα, ότι όλη η εξέλιξη της φύσης είναι καθαρή βία. Τιτανομαχία για να εξηγηθεί κάπως η κοσμογονία. Γιγα­ντομαχία για να πουν κάτι για τα φυσικά φαινόμενα. Μάχη για τη διαδοχή της αρχηγίας στην αγέλη του λύκου ή του λιονταριού. Μάχη του νερού να διαβρώσει το έδαφος. Πό­λεμος των καρκινικών κυττά­ρων να φάνε όλα τα υγιή. Μίσος μεταξύ των ζώων προκειμένου να επιβιώσουν.

Επομένως, και η ανθρώπι­νη κοινωνία, που είναι η μετε­ξέλιξη της παλιότερης φυσι­κής κατάστασης, δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Μάχη για πλούτο. Μάχη για την ωραιότερη γυναίκα. Μά­χη εναντίον των ανταγωνι­στών. Μάχη για την διατήρη­ση των κεκτημένων, την διαιώνιση των γονιδίων και ό­λα τα άλλα, που τα ξέρουν α­κόμα και τα μωρά. Ένας συ­νεχής πόλεμος, που σταμα­τάει μόνο με το θάνατο.

Κι η γυναίκα πώς συμμετέ­χει; Ποιόν προσπαθούσε πα­λιά να έχει άντρα; Το ρωμαλέο, διότι πίστευε ότι μ’ αυ­τόν θα έχει γερά παιδιά. Σή­μερα, που η ρώμη αντικαταστάθηκε.από την ισχύ του χρήματος κοινωνικά, ποιον γουστάρει για σύντροφο; Τον οικονομικά ισχυρό. ‘Όταν λοιπόν τα καταφέρει, πρακτι­κά, δεν υμνεί τη βία του συ­ντρόφου της; Όταν αισθαν­θεί κι αυτή ισχυρή, δεν χρη­σιμοποιεί τη θέση της, παρά­γοντας βία και η ίδια, αδια­κρίτως στόχων; Προς άλ­λους άντρες, άλλες γυναίκες ή ξένα παιδιά;

Η φύση ήταν δύο λέξεις: Σεξ και βία. Η κοινωνία είναι σεξ, βία, χρήμα. Αυτό, το κο­ντό ουσιαστικό, είναι ο άξο­νας της κοινωνικής ισορρο­πίας. Η φύση έγερνε με βία και σεξ. Η κοινωνία κάπως ι­σορροπεί ανάμεσα στο σεξ και στο χρήμα, με σοβαρό πρότυπο βάρος τη βία.

Υπάρχει όμως και μια άλ­λη παράμετρος. Την περι­γράφει η φυσική επιστήμη στις δυνάμεις. Όπου υπάρχει δράση υπάρχει και ισόποση αντίδραση. Αν χτυπήσω με το χέρι μου τον τοίχο, θα δε­χθώ ίσου μεγέθους αντίστα­ση. Αν λοιπόν, θεωρήσουμε τη βία δύναμη, ποιος την πρωτοεμφάνισε; Ο άντρας ή η γυναίκα; Η βία εναντίον των σημερινών γυναικών εί­ναι πρωτογενής δράση του άνδρα, ή είναι μια αντίδραση σε μια διαρκώς αναπτυσσόμενη επιθετικότητα της γυναίκας; Που σήμερα, βρίσκεται χαμένη σε μια παρά φύσιν θέση; Φαύλος κύκλος θα μου πείτε. Αυτά είναι τα ωραιότερα και αυτά αναλύουμε.

Δηλαδή τη βία ποιος γεννάει; Ποιος τη συντηρεί και ποιος την απολαμβάνει; Η φύση, η γη και η μάνα, τι είναι; Άντρες ή γυναίκες; Ποιος οπλίζει τον άνδρα, αν όχι η γυναίκα; Από το απλό πήδημα μέσα στο σπίτι, που τον βγάζει την επόμενη έξω, με εντολή να τους ξεσκίσει όλους. Με την κυνική πονηριά, ότι εγώ γυναίκα είμαι, εσύ είσαι ο άντρας κι επομένως έμπαινε Γιούτσο. Κι ο άλλος, ο υπερφίαλος μαλάκας, λες κι έχει κάνει ενέσεις αδρεναλίνης ή τεστοστερόνης, βγαίνει κι όποιον πάρει ο χάρος.

Όμως, είπαμε και πριν, ότι μιλάμε για φαύλο κύκλο. Κι επομένως σαφείς κατηγορί­ες δεν μπορούν να τεκμη­ριωθούν. Διότι ναι μεν η βία είναι θηλυκή λέξη, αλλά δεν μπορώ να πω, ότι το κορι­τσάκι που βιάσθηκε, ό,τι και να έκανε, δικαίως δέχθηκε μια θηριωδία που την άξιζε, διότι γυναίκα ήταν κι αυτή. Η η άλλη που την σκότωσε στο ξύλο ή την έκοψε φέτες, καλώς έγινε. Δεν λέμε τέτοια πράματα.

Τα αφιερώματα όμως των ημερών, θα έπρεπε να είναι ελαφρώς πιο προσεκτικά. Και να συνυπολογίζουν τα πάντα. Διότι και η γυναίκα ανήκει στο ανθρώπινο είδος, και άρα είναι αναπόσπαστα δεμένη με το παιχνιδάκι της βίας. Έχει και ισότητα πλέον. Δεν μπορεί να ζει σε μια βίαιη πραγματικότητα, να την ανέχεται όταν είναι ισχυρή, κι όταν δεν είναι, να το παίζει φουκαράς. Δεν μπορεί να είναι το ισχυρό φύλο και να το παίζει ασθενές. Δεν μπορεί να εκμεταλλεύ­εται την ανδρική μαλακία παράγοντας σοβαρή βία με το αιδοίο που σέρνει καράβι, αλλά και αδικημένη ταυτόχρονα. Επιτέλους, η κοινωνία’ είναι μητριαρχική.

Αν λοιπόν έπρεπε να κάνω κάποιο αφιερωματάκι, σίγουρα άχρηστο, θα ήταν για περιορισμό της βίας γενικά, ή εναντίον του σωματικού βιασμού της γυναίκας, ειδικά. Όχι εναντίον της βίας κατά της γυναίκας, αορίστως. Δεν μου αρέσουν τα αφιερώματα στις πλειοψηφίες. Τα βλέπω εκ του πονηρού. Ειδικά όταν μιλάμε για βια, που η γυναίκα θα ήθελε να υπάρχει μεν, αλλά να είναι ελεγχόμενη δε. Δεν γίνεται κυρίες μου. Θα μπορούσατε να την περιορίσετε, βίαια βεβαια, την ώρα που μεγαλώνεται τα παιδιά σας. Και να μην τα χρησιμοποιείτε σαν εκμετάλλευση και άρα ηθικό εκβιασμό, όπως όταν μένετε έγκυες για να τυλίξετε κάποιον. Εκτός αν δεν θέλετε να χαθεί, οπότε κάποια κακιά στιγμή θα το λουστείτε, και βέβαια θα βγείτε για αγωνιστικές τηλεοπτικές καταγγελίες, που στόχο έχουν, να τρώνε βίαια το χρόνο μου