Είμαστε κοινωνία της πλάκας. Να το πω διαφορετικά, έχουμε κουλτούρα ανοχής. Ο κάθε τρόμπας, σοβαρός κι όχι, αμολάει μια κλανιά και αυτή επιπλέει στον αφρό της καθημερινότητας. Περάσαμε μνημόνια, τραγωδίες από φωτιές και καταστροφές, πλημμύρες και σία, μνημόνια και κορονοϊούς, αλλά δεν παίρνουμε χαμπαρι.
Γιατί; Επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε. Κι αυτό που είμαστε δεν αλλάζει σε λίγα χρόνια μέσα, ό,τι δυσάρεστο ή ευχάριστο μας κληρώσει. Αν ήταν άλλος ο Έλληνας, και τα μμε θα κρατούσαν λίγο τα γκέμια. Όχι τόσο εύκολα, τόσο αβασάνιστα να δίνουν γήπεδο, ακόμα και τη σέντρα στις παπαρολογίες επώνυμων.
Και σκέπτομαι κατά πόσο θα είχαν λόγο ύπαρξης σήμερα οι teddy- boys που πρωτοεμφανίστηκαν τέλη της δεκαετίας του ’50. Λέω για εκείνα τα τσογλάνια με τα γιαούρτια στα χέρι. Που γιαούρτωναν επιλεγμένους… στόχους. Ανήκουν στο ξεχασμένο παρελθόν. Τους πάτησε το τραίνο.
Οι τεντυμπόυδες πρωτοεμφανίστηκαν Σεπτέμβριο του 1958. Τους κούρευαν γουλί και τους διαπόμπευαν στο δρόμο. Καραξεφτυλισμός για παραδειγματισμό. Υπ’ όψιν ότι ήταν παράνομη η τιμωρία τους. Να, όμως, που είχε αποτέλεσμα. Εξαφανίστηκαν επιτόπου. Είπαμε, τους πάτησε το τραίνο.
Αν ίσχυε σήμερα η ασυλία στο γιαούρτωμα! Τι λες να προκύψει. Θα μειωθεί το φαινόμενο ο κάθε χάλιας, σοβαρός κι όχι, να βάλει γλώσσα μέσα;
Διαβαστε ακομα: