Κάποτε, όχι πολλά χρόνια πριν, η ελιά ήταν η ευλογία για το νησάκι. Σχεδόν κάθε σπίτι είχε το δικό του ελαιοτριβείο. Σήμερα ούτε που κάνουν τον κόπο να τις μαζώξουν από τα δένδρα. Και επειδή στον τόπο τους δεν εχουν πολλές βροχές, κάμ\νει δουλειά το φυλλάρακι του ελαιόδενδρου. Έτσι που είναι καμωμένο μαζεύει νερό. Τι λέμε τώρα;
Η ελιά, το ελαιόδεντρο, τούτο το μονάκριβο δώρο της φύσης στην ελληνική γη, κάθε χρόνο δίνει τα ρέστα του. Βρέθηκα σ’ έναν από τους αμέτρητους ελαιότοπους. Σ’ ένα και δύο και τρία χωράφια κάργα στο άγιο των αγίων δένδρων. Και έπιασα τον εαυτό μου να κουνάει με λύπη το κεφάλι μου. Καμιά αγάπη, κανένας σεβασμός στα ελαιόδενδρα.
Ήρθαν οι πυρκαγιές και ξεσκέπασαν το αλλόκοτο. Να θές να πάρεις χωρίς να δώσεις. Δεν πάει έτσι, ρε. Να μοιάζει σκουπιδότος ο ελαιότοπος. Κονσέρβες, πλαστικά μπουκάλια νερού, χάρτινες συσκευασίες από πιτσαρίες, αποτσίγαρα, κουρέλια από τσουβάλια, κλαδιά πεταμένα. Γιατί κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά της φωτιάς;
Κάποια στιγμή, το αυτί μου έπιασε συνομιλία δύο λιόδεντρων, πρέπει να ήταν τουλάχιστον 200 χρόνων σε ηλικία. ”Μην απορείς, γερόντισσα…” είπε η μια ελιά στην άλλη, Αθηνά στο όνομα, ” … για την αχαριστία τους, τους ξέρεις, δεν μας προσέχουν”.
Με την ευκαιρία. Στην Ευρώπη η ελιά καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η υπεραιωνόβια ελιά, σύμβολο της θεάς Αθηνάς.
Διαβαστε ακομα: