Έκπληξη είναι να μην ανησυχούσαν στην βασιλική οικογένεια της Αγγλίας αν γεννιόταν μαύρο ή μαυριδερό το παιδί του πρίγκηπα Χάρυ και της Αμερικανίδας μιγάδας στη ράτσα Μέγκαν Μαρκλ. Κι όμως, αυτό τη φυσιλογική ανησυχία, αυτό το λογικό φόβο, τον χαρακτηρίζουν… ρατσισμό. Λες και το χρώμα ενός ανθρώπου για τους ανθρώπους, καλώς ή κακώς, είναι μια ιστορία της πλάκας. Ότι δεν τρέχει τίποτα για τον άσπρο αν αποκτήσει παιδί νέγρο. Ή ότι ο αράπης στο χρώμα δεν θα στεναχωρηθεί αν το παιδί του γεννηθεί άσπρο.
Ο καθένας με τη ράτσα του. Δεν λέμε ότι αυτό είναι το σωστό, λέμε τι ισχύει στο μυαλό του ανθρώπου. Άλλο δεν θέλει κάποιος με λευκό ή έγχρωμο το όποιο νταραβέρι, άλλο να θεωείώ ότι η μαύρη ή η κίρινη φυλή είναι ανώτερη από τη λευκή, κι αντίθετα. Και στο φινάλε δικαίωμα του καθενός είναι να σκέπτεται έτσι κι όχι αλλοιώς. Άξιος να κατηφορηθεί είναι μόνο αν δημόσια εκγράζει και επιμένει στις όποιες θέσεις που μειώνουν μια κατηγορία ανθρώπων. Μαύροι ή λευκοί, κοντοί ή υψηλοί, χοντροί ή αδύνατοι.
Το παιδί με το όνομα Άρτσυ που έφεραν στον κόσμο ο ”αντιστασιακός” γαλαζοαίματος πρίγκηπας Χάρυ και η Αμερικανίδα ψευτοηθοποιός Μέγκαν Μαρκλ καλώς ή κακώς έχει μια άλφα σειρά προτεραιότητας στη διαδοχή του βρετανικού θρόνου. Εκεί, μικροπολιτικά και μικρικοινωνικά, θα κολλήσουμε, δηλαδή στο ότι κάποιος στο Μπάκιγχαμ είχε αγωνία για το χρώμα της επιδερμίδας του Άρτσυ; Ρωτάς αν κάνουνε κέφι οι Βρετανοί να τους καθήσει μια μέρα βασιλιάς κάποιος σκούρος ή μελαψός;
Να το τελειώνουμε. Πρόκειται περί ηλιθιότητας και βέβαια υποκρισίας να κατηγορείται κανείς για ρατσισμό γιατί δεν αρνείται τη φύση του, την αισθητική του, την κουλτούρα του, τον ψυχισμό του.
Διαβαστε ακομα: