Κάθεται στην καρέκλα ο άντρας κι απλώνει τα πόδια- κι αυτή η στάση, με τα κάτω άκρα ανοικτά, είναι συνήθης, κάθε άλλο παρά προκλητική, ντροπιαστική. Αντίθετα, η γυναίκα πρώτα «κλείνει» τα πόδια και μετά βάζει τα οπίσθια στο κάθισμα. Κι αν, για οποιοδήποτε λόγο, η γυναίκα νοιώσει φόβο, μια απειλή, ασυναίσθητα, χωρίς να το αποφασίσει, χωρίς να το σκεφτεί, χωρίς να δώσει εντολή στον «διαβήτη» της, φέρνει τον ένα μηρό κολλητά στον άλλον, και τα γόνατα έρχονται σε απόλυτο επαφή. Γιατί;
Να φυλάξει η γυναίκα την απόκρυφη περιοχή του σώματος της, και το πιο ευαίσθητο σημείο, το αιδοίο. Το θησαυρό της. Γι αυτό ενστικτωδώς παίρνει την αυτοπροστατευτική. Να κλείνει τα πόδια, να κολλάει τα μπούτια της.
Το πέος, με το σχήμα του, από τη φύση του έχει μια επιθετικότητα. Παραπέμπει σε κάτι αιχμηρό, μαχαίρι, καρφί, κατσαβίδι, στιλέτο. Λόγω της σωληνοειδούς υφής, και είναι μια προεξοχή του αρσενικού σώματος. Η γυναίκα, άλλωστε, γνωρίζει ότι το ανδρικό μόριο εύκολα μεταμορφώνεται, από «κρεμασμένο» γίνεται «σηκωμένο», μεγαλώνει και από μαλακό σκληραίνει.
Μήπως ασυνείδητα, ενδόμυχα η γυναίκα αισθάνεται ψυχολογικά ήδη ”τραυματισμένη” πριν ακόμα την πλησιάσει, την επισκεφθεί το πέος. Ο κρεάτινος αρσενικός σουγιάς. Λειτουργεί σ΄ αυτήν ίσως η αρχέγονη σκέψη ότι το αιδοίο σχηματίστηκε όπως μια ουλή, δημιουργήθηκε ‘όπως μια πληγή, μια σχισμή, ότι «σχίστηκε» εκείνο το σημείο του σώματος, που βέβαια στη διείσδυση- σε κάποιες περιπτώσεις- προκαλεί πόνο, και αίμα.
Δεν είναι απλά μια οπή το αιδοίο, σαν το στόμα, το ρουθούνι, ο λαβύρινθος στο αυτί. Είναι μια δίοδος με εφαπτόμενα τοιχώματά και προστατευμένη από δυο είδη χειλιών, τα μέσα και τα έξω. Δυο γραμμές άμυνας φρουρούν το εργοστάσιο παραγωγή υγρών, προκειμένου να διευκολύνουν την επέλαση του ανδρικού μορίου.
Υγρά, πολλά υγρά, όχι υγρασία, αλλά κανονικός φούρνος μικροκυμάτων είναι το αιδοίο. Η έκκριση υγρών είναι το σύνθημα στον άνδρα ότι έφτασε η στιγμή να εισβάλει στη σπηλιά.
Διαβαστε ακομα: