Ένα δένδρο αιωνόβιο. Επιβλητικό στην όψη, με τερατώδη κορμό. Χοντρό σκοινί, δεμένο πολύπλοκα στο δένδρο και στην άλλη άκρη του ομάδα επτά ατόμων τον τραβούν με λύσσα. Με πείσμα, με φανατισμό. Εμφανίζονται άλλα άτομα, απορούν μπροστά στο παράλογο μπροστά τους και προτείνουν στους τραβηχτές του σχοινιού να σταματήσουν. Σα να μίλησαν στο βρόντο.
Κι αν ρίξουν κάτω το δένδρο; Αν καταφέρουν να το ξεριζώσουν; Αν αύριο βρουν κι άλλους… τραβηχτές; Αποφάσισαν να βάλουν κόντρα σ’ αυτή την τρέλα των τραβηχτών. Παίρνουν, λοιπόν, θέση ανάμεσα στο δένδρο και τους αντιδραστικούς. Και ξεκινάει η αντίσταση τους, να τραβούν κι αυτοί το παλαμάρι, προκειμένου να μη δέχεται το δένδρο την πίεση των τραβηχτών.
Κορονοίός. Οι τραβηχτές είναι αυτοί που αρνούνται τον εμβολιασμό. Που αρνούνται τα τεστ. Που δεν πειθαρχούν στα περιοριστικά μέτρα. Δεν είναι καιρός για επικρίσεις. Και ποιο το νόημα τους όταν ο άλλος δεν καταλαβαίνει. Και μη νομίσει κανείς ότι αυτοί που τραβάνε το σχοινί το κάνουν για να γκρεμίσουν το δένδρο της ζωής. Τότε για ποιο λόγο το κάνουν; Ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν.
Μόνο μια κουβέντα. Από την αρχή της Ιστορίας πλάτη να συνεχίζει η ζωή στον πλανήτη βάζουν οι λεγόμενοι συντηρητικοί, συνετοί, νομιμόφρονες, φυτά. Αυτοί κρατάνε όρθιο το δένδρο. Μέχρι σήμερα στο κενό πέφτουν οι δαιμόνιοι, οι ανήσυχοι, οι επαναστάτες, οι εναλλακτικοί.
Διαβαστε ακομα: