Τα αφεντικά είναι οι νέοι γαλαζοαίματοι. Δεν θεωρούν τους εργαζόμενους απλώς υποτακτικούς και αναλώσιμους. Το χειρότερο όλων είναι ότι οι περισσότεροι τους περιφρονούν βαθύτατα ως κατώτερο ανθρώπινο είδος: υπάλληλοι ίσον εξαρτώμενοι. Όπως η παλιά εγγλέζικη αριστοκρατία δεν θεωρούσε το υπηρετικό προσωπικό ανθρώπους αλλά πράγματα.

Ορισμένοι το εκφράζουν ανοιχτά, άλλοι το υπονοούν. Οι εξαιρέσεις επιχειρηματιών τόσο αμελητέες που δεν τις πιάνει η στατιστική. Όλες οι διάφορές του κόσμου μπορούν να διευθετηθούν- ιδεολογικές, φυλετικές, πολιτισμικές. Μόνο το χάσμα πλούτου και πενίας είναι αγεφύρωτο.

Δεν μιλάμε μόνο για εργάτες και απλούς υπαλλήλους. Αυτών η μοίρα είναι γνωστή. Δεν εξαιρούνται ούτε οι στελεχάρες που κυκλοφορούν κορδωτές όλο αυτοθαυμασμό. Μη σας εντυπωσιάζουν οι βαρύγδουποι διευθυντικοί τίτλοι. Τρώνε χοντρή ξεφτίλα απ’ το αφεντικό. Πάντα πειθήνιοι στο δόγμα: “Κλαρίνο προς τα πάνω, κλοτσιά προς τα κάτω”.

Όσες φορές πήγε στον πρόεδρο μιας τράπεζας, εκείνος δεν έχανε ευκαιρία να ταπεινώνει επιδεικτικά μπροστά του τον διευθυντή. Και υποχρέωνε μεγάλο άνθρωπο να σερβίρει ένα παιδαρέλι.

-Φέρε μια πορτοκαλάδα στον κύριο.

Έχουν μάθει να τους προσκυνάνε.

Είναι με μεγάλο επιχειρηματία στο γραφείο του. Έχουν τελειώσει τα θέματα της δουλειάς και συζητάνε τα ανάλαφρα και γουστόζικα που συμβαίνουν. Η γραμματέα τον ειδοποιεί ότι τον ζητάει στο τηλέφωνο ένας γνωστός υπουργός της κυβέρνησης.

-Δεν μπορώ τώρα, της λέει βαριεστημένα. Να πάρει αργότερα.

Η γραμματέας μιλάει στο τηλέφωνο και επανέρχεται.

-Λέει πως είναι επείγον.

”Δώσ’ τον μου… ”.

”Ποιο είναι το επείγον;… ” του φωνάζει στο ακουστικό.

Κάτι πήγε να του πει ο άλλος και τον διέκοψε για να του κάνει αύθαδες μάθημα. ”Σου έχω πει, δεν υπάρχει επείγον. Επείγον θα λες μόνο όταν πιάσει φωτιά το σπίτι σου ή σου πηδάνε τη γυναίκα… ”. Κοπάνησε χωρίς αβρότητες το τηλέφωνο. ”Αν τους δώσεις λίγο αέρα, θα βρεις το χέρι τους στην τσέπη σου… ”.