Πρωταπριλιά. Η ημέρα του ψέματος. Άριστα! Γιατί, όμως, γιορτάζεται το ψέμα κι όχι π.χ. η κλοπή. Εδώ σε θέλω. Αμαρτία το ένα, το ψέμα, αμαρτία και το άλλο, η κλοπή. Το ίδιο η ρουφιανιά, η μπαμπεσιά, η προδοσία, η υποκρισία. Γιατί, ξανά μανά ρωτάω, να παίζει η πρωταπριλιά που σχεδόν πανηγυρικά αποενοχοποιεί, διασκεδάζει το ψέμα και να μην έχει τη δική του πρωτομηνιά- τον Αύγουστο ή το Νοέμβρη, αδιάφορο αυτό-  π.χ. η μοιχεία ή η ζήλια. Να ευθυμήσουμε και μ’ αυτή την αμαρτία, όπως κάνουμε την πλάκα μας με το ψέμα.

Μη λησμονούμε πως το ψέμα είναι από τα εγκλήματα που έχει καταδικάσει ο Θεός. Από την πρώτη στιγμή το ξεκαθάρισε ο παπούλης με τις Δέκα Εντολές. Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά τού πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.

Άσε τον θεούλη, όμως. Πιάνω μια κουβέντα του Φρειδερίκου Νίτσε που είπε κάτι και έσφαξε με το μπαμπάκι την ανθρώπινη φύση, έτσι όπως την έκτισε ο δημιουργός. «Το πιο συνηθισμένο ψέμα που λέει κάποιος είναι στον εαυτό του, τα ψέματα προς τους άλλους είναι η εξαίρεση». Αν τον μεταφράζω σωστά, ο Φρέντυ μας λέει πως ο άνθρωπος έχει και γαμώ τη σχέση με το ψέμα, απόδειξη πρώτα απ’ όλα λέει ψέματα στον εαυτό του.

Τελικά, να πει το δικό του μετά τον Νίτσε και ο αποδυτηριάκιας. Ο άνθρωπος είναι τόσο ελάχιστος απέναντι στην Αλήθεια, αισθάνεται τόσο ανυπεράσπιστος προκειμένου να αντιμετωπίσει την αλήθεια των πραγμάτων, που ο φουκαράς βολεύεται με το ψέμα.

Διαβαστε ακομα:

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟ 1821