Πριν από χρόνια πολλά είχε πέσει στα χέρια μου βιβλίο που είχε γράψει η ηθοποιός Ροζάνα Μπαρ, ποιος να την θυμάται σήμερα. Μια κοντόχοντρη και στρουμπουλάτη κωμική ηθοποιό, που ένα φεγγάρι έκανε θραύση πρώτα στην τηλεόραση και μετά στο σινεμά. Έγραψε, λοιπόν, η ρωσικής καταγωγής αμερικανοεβραία, που έγινε μορμόνος, για τη σεξουαλική βία μέσα στο σπίτι της, κατηγόρησε τον πατέρα της και ξεκίνησε αγώνα. Την είχε πάρει τόσο φανατικά η Roseanne Barr (1952) την εκστρατεία της κατά της οικογενειακής βίας, που έφτιαξε κόμμα και κατέβηκε υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ στις εκλογές του 2012.
Τέλος πάντων, οι κατηγορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, με δράστες καλλιτέχνες και ιερείς, δεν είναι μια μοδάτη ιστορία, αλλά έχει παρελθόν, το ίδιο αισχρό και κοινωνικά καταδικαστέο. Σύμφωνα με τις έρευνες που έγιναν, γενικά στην Ευρώπη, ένας στους πέντε νέους κάτω των 18 χρονών, έχει υποστεί μιας μορφής γενετήσιας προσβολής, να το πούμε με όρους επιστημονικούς. Είτε περιορίζεται σε πρόστυχα χάδια, είτε ο θύτης καταλήγει μέχρι το σεξουαλικό βιασμό του θύματος.
Στο πακέτο συμπεριλαμβάνεται και το έγκλημα να υποχρεωθεί το ανήλικο παιδί στην πορνεία. Περιπτώσεις που παρατηρούνται αν το ανήλικο κορίτσι είναι χωρίς γονείς, σε ατομική ανασφάλεια, αδυναμία κλπ. Δεν αναφέρεται στην έρευνα το ποσοστό της σεξουαλικής κατάχρησης για λόγους οικονομικού συμφέροντος.
Το κρίσιμο πρόβλημα, και άλυτο για να είμαστε ρεαλιστές, ήταν και είναι ότι το ανήλικο άτομο, κορίτσι και αγόρι, είναι εκτεθειμένο στον κίνδυνο και βιώνει, τελικά, το ψυχικό τραύμα, από τη σεξουαλική λαιμαργία μεγαλύτερου σε ηλικία μέσα στην οικογένεια. Στο στενό κύκλο της οικογένειας ή ανθρώπων που συνδέονται με την οικογένεια του θύματος.
Διαβαστε ακομα: