Η ιστορία είναι παλιά. Παμπάλαια. Το κακό γίνεται κι από εκεί που δεν το περιμένουν οι γονείς. Δεν είναι παράλογο, λοιπόν, ούτε ακραίο ο μπαμπάς και η μαμά να υποψιάζονται, γιατί όχι και να φοβούνται ακόμα και τον πιο κοντινό φίλο. Να μην έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν.
Ο παιδεραστής είναι μεν άρρωστος, ανώμαλος, και γνωρίζει πολύ καλά, έχει απόλυτη συναίσθηση πως η επιθυμία του είναι πράξη εγκληματική. Γι’ αυτό δεν εκδηλώνεται, δεν υπερηφανεύεται ότι τα κατάφερε με το αντικείμενο του αμαρτωλού πόθου του, όπως ένας νορμάλ άντρας αν ρίξει γκόμενα. Επόμενο, λοιπόν, να μην τον ψυλλιάζονται και όλοι να ξεγελιούνται από την εικόνα του σωστού ανθρώπου, του καλού οικογενειάρχη, του υποδειγματικού φίλου.
Κατά 59% ο θύτης ανήκει στο ευρύτερο περιβάλλον του παιδιού και, πάντα σύμφωνα με τις σχετικές έρευνες, κατά 34% είναι συγγενής. Τα περισσότερα παιδιά δεν μιλάνε. Δεν ανοίγουν το στόμα τους, να πουν τι συνέβη. Να καταγγείλουν τον παλιάνθρωπο. Γιατί; Ο παιδεραστής είναι πονηρός. Από τότε που ξεκίνησε να δρα έχει βελτιώσει την πρακτική του. Πως θα παρασύρει το θύμα του και χωρίς βία να κάνει τη δουλειά του. Και να καταφέρει να νοιώσει συνένοχο το παιδί, για να εξασφαλίσει τη σιωπή του.
Διαβαστε ακομα: