Διαβάζω εξομολόγηση άνδρα για γεγονός που του συνέβη πριν τριάντα χρόνια. Αυτός σε ηλικία τρυφερή και χωρίς να καταλαβαίνει τι ακριβώς διαπράττεται, βιάστηκε σεξουαλικά, και αφού τον ψιλονάρκωσε άλλος άνδρας. Το έγκλημα. Επειδή το πράμα έγινε χωρίς τη συναίνεση του άλλου.
Μη λέμε πολλά. Δεν χρειάζονται λόγια παραπανήσια για να μετρηθεί το μέγεθος του εγκλήματος. Η ζημιά που προκαλεί ο βιαστής στο θύμα του. Ένα τραύμα που τον ακολουθεί χρόνια, δεκαετίες και είναι αξεπέραστο.
Ο εν λόγω- διάβασα ακόμα- έβγαλε το προσωπικό του δράμα πρώτα στην μητέρα του μετά από χρόνια και μόλις προχθές στη δημοσιότητα για τον ίδιο λόγο. Να το ξεφορτωθεί ψυχολογικά. Με την ευκαιρία ότι στις μέρες μας ζούμε τις σχετικές καταγγελίες επωνύμων με θύτες επίσης επώνυμους.
Μετά από 30 χρόνια το συμβάν παραγράφεται. Σύμφωνα με τη νομοθεσία. Από τη ψυχή του θύματος δεν παραγράφεται. Πρόβλημα. Ο εγκληματίας παραμένει ατιμώρητος. Δεκτό; Σε καμιά περίπτωση. Τι πρέπει να γίνει; Η αυτοδικία είναι παράνομη και δεν συνιστάται.
Σωστά παραγράφεται από το νόμο τέτοιο έγκλημα. Αν, λοιπόν, είναι επιβεβλημένη η τιμωρία. Αν το θύμα επιζητεί περισσότερο από την κοινωνία την καταδίκη του θύτη, τότε το έγκλημα πρέπει να μαρτυρηθεί. Να καταγγελθεί. Να εκδικαστεί. Για να γίνεται αυτό, όμως, το θύμα έχει ανάγκη την κατανόηση της κοινωνίας. Τη συμπαράσταση της κοινωνίας.
Αν η κοινωνία είναι με τον εγκληματία. Αν η κοινωνία θεωρεί συνένοχο το θύμα. Αν η κοινωνία αμφισβητεί το θύμα, τότε κι αυτός δειλιάζει να καταγγείλει αμέσως το κάθαρμα. Δεν τον αναφέρει ποτέ.
Διαβασυε ακομα: