Ποτέ, ρε, πρόλαβε και πέρασε ο ρημάδης ο χρόνος. Δώδεκα ολόκληροι μήνες και δεν πήραμε χαμπάρι. Πότε φάγαμε, και τι είναι αυτό που λες με τη μία κατάπιαμε τις 350 τόσες μέρες;
Από τον έναν χρόνο, στον άλλον. Μία ζωή με την σκέψη ότι κάθε χρόνος φεύγει πιο γρήγορα από τον προηγούμενο. Και μοιάζει ανάσα σκέτη αυτό που χωρίζει τη νέα μια πρωτοχρονιά από την προηγούμενη.
Τρεχαλητό μια ολόκληρη χρονιά. Άγχος. Δουλειές που δεν λένε να τελειώσουν, κι αν τελειώσουν θα είναι συνήθως με άσχημο, όχι αίσιο τέλος, χωρίς να αποφέρουν κέρδη. Κι αν έχεις βάλει κάτι στην τσέπη, από την άλλη είσαι χρεωμένος -τρόπος του λέγειν- με εκκρεμότητες.
Οι καλές μέρες, έτσι τις λένε. Οι γιορτινές μέρες. Πλησιάζει η αυλαία του 2020 να πέσει. Το ξενέρωμα, μάλλον το ξέφευγα από τις άλλες μέρες του χρόνου, τις ρουτινιάρικες, διότι στην ατζέντα παίζουν τα δώρα, τα ψώνια, τα τραπέζια, τα τηλέφωνα στους φίλους και συγγενείς, οι συγκεντρώσεις, οι τσόχες. Μια ατμόσφαιρα ψιλοϋστερίας, καταναγκαστικής ίσως διασκέδασης, για να πιάσουμε το… ”μήνυμα” των Χριστουγέννων.
Και λόγω κορονοϊού να μην επιτρέψουμε να μας εμποδίσει την ιδιαιτερότητα που έχουν οι χριστουγεννιάτικες και πρωτοχρονιάτικες μέρες. Να ζήσουμε γιορτινά, και να πάμε για άλλα. Για άλλα χρόνια, για άλλα Χριστούγεννα, όσα γράφει το κοντέρ μας.
Διαβαστε ακομα: