”Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από τον αληθινό, τον πραγματικό έρωτα και την αγάπη μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας που οδηγεί στην τεκνοποιία, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα”. Ποιος το λέει αυτό; Ένας… μητροπολίτης! Δεν έχει σημασία ποιος είναι, ο οποίος είναι άγαμος και, βέβαια, δεν συζεί με καμιά γυναίκα. Αξία έχει αυτή η κουβέντα να μας την πει άνδρας ή γυναίκα που βιώνει τον έρωτα, και την αγάπη με το ταίρι του.
Ο παπάς, ο χωρίς σύντροφο, νόμιμο ή παράνομο, λέει αυτά που λέει, διότι καταφέρεται εναντίον της ομοφυλοφιλίας. Και αισθάνεται, λέει, την υποχρέωση να τα πει διότι είναι… ποιμένας. Αντιληπτό ότι η υπόθεση βρωμάει σκέτο καλαμπούρι. Και ελάτε να γελάσουμε με τον δυστυχή μητροπολίτη, τον γραφικό. Ένας μητροπολίτης, ο συγκεκριμένος της ιστορίας μας, να μιλάει για την πραγματική ερωτική έκσταση ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα.
Αυτό συμβαίνει από τους πολύ παλιούς καιρούς. Με το προνόμιο του… ποιμένα, ο οποίος αισθάνεται πως απευθύνεται σε πρόβατα, σε άβουλα πλάσματα, ο παπάς του Χθες αλλά και του Σήμερα ανοίγει το στόμα του και επί παντός επιστητού αμολάει τις μπούρδες του. Φοβερό. Πιο σωστά ψυχιατρικό είναι το πράμα. Να αισθάνεται κανείς ότι… οφείλει να οδηγήσει στο δρόμο της ηθικής άλλον ο οποίος άλλος πιθανόν να είναι περισσότερο ηθικός από τον ιερέα και πιο κοντά στον Θεό.
Ο ιερέας νομιμοποιείται ηθικά και θρησκευτικά να καταγγείλει μόνο έναν άλλον ιερέα. Επειδή αυτός ο άλλος ιερέας είναι ομοφυλόφιλος, παιδεραστής, έκφυλος, ανώμαλος, και δεν έχει αντιληφθεί την ευτυχία που χαρίζει η μονογαμία.
Διαβαστε ακομα: