Ο διάσημος εικαστικός Κώστας Τσόκλης, 90 χρονών σήμερα, είπε αυτό που είπε, και -για μια φορά και πανηγυρικά- επιβεβαιώθηκε ότι… απαγορεύεται να εκφράζει κανείς την άποψη του, αν αυτή είναι αντίθετη με την άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας. Δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος. Σημασία έχει ότι… τόλμησε να στραφεί σ’ αυτό που ενόχλησε τον πολύ κόσμο.
Να γίνει αντιληπτό. Οι κοινωνίες γράφουν στα βρώμικα εσώρουχα τους το σωστό. Δεν υπάρχει σωστό. Κι αν υπάρχει, το κατουράνε διότι απλά δεν τους ταιριάζει. Δεν παίζει η διαφωνία. Όχι, οι κοινωνίες, τουτέστιν ο πολύς κόσμος δεν κάνει τον κόπο να μπει στην κουραστική διαδικασία ποιο είναι το σωστό ή όχι. Ποιο είναι το δίκαιο ή όχι. Ποιο ωφέλιμο ή όχι. Η κοινωνία, ο πολτός της κοινωνίας βλέπει απλά τα πράγματα. Αυτό μας αρέσει, μάλλον μας βολεύει, εκείνο δεν το κάνουμε κέφι. Τόσο απλά.
Στο Μπέργκαμο της Ιταλίας, στον πρώτο καιρό της εμφάνισης του κορονοϊου, απροετοίμαστο το σύστημα δημόσιας υγείας να αντιμετωπίσει την πληθώρα κρουσμάτων, στα νοσοκομεία γινόταν διαχωρισμός. Δεν παραχωρείται κρεβάτι να διασωληνωθούν ηλικιωμένοι. Πρώτα οι ασθενείς νεώτερων ηλικιών. Ας πεθάνει ο γέρος, τουλάχιστον να σώσουμε τον νέο.
Τα θύματα της πανδημίας πολλαπλασιάζονται και ο ζωγράφος Τσόκλης είπε την κουβέντα του, γιατί να σωθεί μια ασήμαντη νεαρά και να πεθάνει ο γέρος Πικάσο; Κάπως έτσι το είπε, μην κολλήσουμε στην ακριβή διατύπωση. Γιατί κι αυτοί που συμφώνησαν (;) με τον βραβευμένο καλλιτέχνη, είπαν πως σωστό είναι αυτό, αλλά δεν το είπε με τον καλύτερο τρόπο.
Το ζουμί. Το νόημα της κουβέντας του Τσόκλη. Ποιος είναι εκείνος που αποφασίζει ότι εγώ πρέπει να πεθάνω πρώτα. Ότι αν φρακάρει το σύστημα υγείας θα μπω τελευταίος στη σειρά. Έστω κι αν δεν είναι Πικασό, παρά ένας ασήμαντος μπάρμπας.
Διαβαστε ακομα: