Στη συγκεκριμένη γωνιά του νησιού πάνε μόνο οι… δύσκολοι λουόμενοι, ας τους πούμε έτσι. Αυτοί που δεν κάνουν κέφι να τους ενοχλεί ο κάθε μαλάκας με τη μαλακία που κουβαλάει. Για να φτάσει, άλλωστε, κανείς σ΄ αυτήν την απόμερη παραλία θα χρειαστεί να καβαλήσει κάτι γκωνάρια, τα περισσότερα όσο μια βάρκα σε μέγεθος, μετά από
κατολισθήσεις του βουνού.
Έχει μεσημεριάσει για καλά, περισσότερες από επτά παρέες δεν είναι απλωμένα στην άμμο, που την έχουν σπρώξει τα κύματα τουλάχιστον είκοσι μέτρα, όταν εμφανίζεται ο μαλάκας. Το ζευγάρι της μαλακίας. Νέοι άνθρωποι, κάπου στα 25-30, άντρας μαλάκας και γυναίκα μαλάκας, με το σκυλάκι αγκαλιά.
Να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν τους άγριους, τους επικίνδυνους πέτρινους όγκους, με τα σακίδια τους και το σκυλάκι, τόσο μεγάλο όσο μια χούφτα. Γιατί αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια, που κράτησε 17 ολόκληρα λεπτά; Επειδή ο μαλάκας είναι ταγμένος και συνεπής στη μαλακία του να ενοχλεί τον άλλονα.
Όλοι άλλοι βρίσκονται εδώ για να κολυμπήσουν. Να χαρούν τον ίσκιο και το αγεράκι. Χωρίς βέβαια να ενοχλήσουν. Το ζευγάρι της μαλακίας και της ανθρώπινης αηδίας δεν έχει ησυχία. Όλο τους το νοιάξιμο είναι να εμποδίζουν το φουκαριάρικο σκυλάκι να γαβγίζει. Να του στερούν το δικαίωμα, την υπέρτατη ελευθερία του να τσιρίζει με το υστερικό και αντιπαθητικό γάβγισμα.
Γιατί το ζωάκι, ανυπόφορα κινητικό, για τους διπλανούς και παραδιπλανούς, έκανε συνεχώς επιθέσεις και τενορίστικους λαρυγγισμούς. Μια το έπαιρνε στην αγκαλιά του ο μαλάκας, μια το έδενε σε λουρί και σε μια πέτρα η άλλη μαλάκας, ”Μη” ο ένας, ”Μη” η άλλη, δεν μπορούσαν να το κάνουν ζάφτι.
Το μαρτύριο των λουομένων, αλλά και της σκυλίτσας, κράτησε μιάμισυ ώρα. Τόσο χρόνο χρειάστηκε το ζευγάρι της μαλακίας για να αντιληφθεί πως δεν μπορούσε να απολαύσει το κολύμπι, αν πράγματι είχαν σκοπό να κολυμπήσουν σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι ως αποτυχημένοι υπηρέτες της σκυλίτσας.
Διαβαστε ακομα: