Την βλέπει και δαιμονίζεται. Είναι πράγματι το θηλυκό η κυρία. Τι άλλο να ποθεί περισσότερο αυτός αν σκεφτεί, για μια στιγμή μόνο, τα χέρια του να αγγίζουν το στήθος της. Να κρατά το φιλήδονο κορμί της στην αγκαλιά του. Να ‘ναι ολόκληρη δική του, καταδική του, γυμνή, απόλυτα διαθέσιμη.

Ο κάθε αρσενικός στη θέση του θα έκανε το ίδιο. Να φαντασιώνεται τούτο το διαμάντι, όμως δύσκολη, απρόσιτη, αμαζόνα σκέτη. Τι χρειάζεται να κάνει για να την κερδίσει; Εδώ σε θέλω.

Περπατάει στο δρόμο η λεγάμενη και ακούει τους μαλάκες τους άνδρες να της λένε ”Μανάρα μου…”, ”Κουκλάρα μου…”. Κάτι τέτοια λογοτεχνικά και αθώα πειράγματα, αλλά κι άλλα χυδαία ”Κωλ… μου”, ”Είσαι μόνο για γαμ…”.

Τα ξεχνάει αυτά αν πράγματι σκέπτεται να την πλησιάσει. Αν έχει στο πρόγραμμα να την εντυπωσιάσει με το μπλα μπλα ανοίγει βιβλία με ρομαντικές ιστορίες και ποιητικές συλλογές! Τσουρνέβει απ’ εκεί ατάκες με την ελπίδα να την κάνουν λοιώμα, να τον ακούει και να αισθάνεται μοναδική. Και έτοιμη να του παραδοθεί.

Της μιλάει για την ευγένεια της ψυχής της. Τον πλούσιο εσωτερικό της κόσμο. Τα ευαίσθητα αισθήματα που κολυμπούν μέσα της. Τη λάμψη στο χαμόγελό της. Τη φωτεινότητα στα μάτια της. Τέτοια!

Θα λυγίσει η κάθε γυναίκα της κατηγορίας της δύσκολης, της ακριβής γκόμενας. Θα υποκύψει, το πιθανότερο. Το εγγυημένο είναι αν ο αρσενικός σερβίρει σωστά το παραμύθι του, δηλαδή όπως ακριβώς λαχταράει να το ακούσει η γυναικεία της ψυχή. Για να δικαιολογηθεί- ερωτικά και ηθικά -η παράδοση της στον άντρα.