Ο φοιτητής που γύρισε από το μέτωπο λέει, το κορίτσι ακούει:
– Δεν θα μπορούσα να μοιραστώ χωρίς επιφυλάξεις τις αγωνίες μου. Με κανέναν. Ύστερ’ από τον πόλεμο μάλιστα… Πιστεύω κιόλας πως κάθε άνθρωπος κατοικεί στο δικό του άστρο. Ένας κόσμος χωρίζει τον καθέναν μας από τον άλλον
Το κορίτσι ρωτάει:
”Και σαν είναι ερωτευμένοι δυο άνθρωποι, δε σμίγουν τ’ άστρα τους;…
”… Τότε χωρίζονται περισσότερο.
Το αγόρι ξετυλίγει τις σκέψεις του:
– Έρωτας θα πει μονομαχία δυο κυττάρων. Ποιο να φάει, ν΄αφομοιώσει το άλλο. Καμιά συνεννόηση δε χωρεί ανάμεσα στον νικητή και στον νικημένο άλλην απ’ την υποταγή. Αυτό που λένε συνεννόηση είναι μια σχετική έννοια, που είναι συνθεμένη από εκεχειρίες , δειλίες και υποχωρήσεις. Το πιο πολύ που μπορούμε να κάνουμε για τον άλλον στη ζωή είναι τούτο: Να περπατάμε παράλληλα, δίχως συγκρούσεις. Όμως καθένας μας φυλάει Το χαράκωμα του με το δάκτυλο στην σκανδάλη, τα μάτια τέσσερα
Το κορίτσι τον άκουγε συλλογισμένη, ο απόσκιος της θλίψης πέρασε μεσ’ από τα μάτια της, σαν ίσκιος από διαβατικό σύννεφο που διαβαίνει πάνω στη γαληνεμένη θάλασσα.
”Δεν θέλω να τα πιστέψω όλα αυτά. Θα μπορούσαν να φαρμακώσουν τη ζωή όλων των ανθρώπων αν ήταν αλήθεια. Εγώ πιστεύω στην αγάπη. Θαρρώ μάλιστα πως πιστεύω στον Θεό μόνο με τη μορφή της αγάπης”.
ΤΟ ΑΓΟΡΙ και το κορίτσι δεν είναι ερωτικό ζευγάρι, ούτε υποψήφιοι εραστές. Είναι αδέλφια, ήρωες φανταστικοί του σπουδαίου Στρατή Μυριβήλη (1890-1969) στο μυθιστόρημα Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια (1933). Το ξαναλέω. Χάνει όποιος δεν διαβάζει νεοελληνική λογοτεχνία. Έργα ελληνικά 100% από γίγαντες γραφιάδες.
Διαβάστε ακόμα: