Πυρκαγιά στη Μεσσηνία. Στη μάχη οι πυροσβέστες με το πύρινο μέτωπο σε αγροτοδασική έκταση. Συνηθισμένη καλοκαιρινή ιστορία στην πατρίδα μας. Οι πυρκαγιές. Τον άλλον μήνα να περιμένουμε τις περισσότερες της χρονιάς. Και να ακούμε τη πολυμεταχειρισμένη κασέτα. Τόσα σπίτια κάηκαν, τόσα γλύτωσαν… Σπάνια η αναφορά αν υπήρξαν θύματα ζώα. Χελώνες, φίδια, αλεπούδες, ποντίκια… Αυτά τα ζωντανά δεν τα μετράνε. Τα δέντρα;
Ο σπουδαίος Στρατής Μυριβήλης (1890-1969) στο μυθιστόρημα του Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια γράφει:
Κοντά στη θάλασσα είναι ένα κατηφορικό χωράφι με ελιές κι αγριαπιδιές. Μέσα στη μπούκα του βοριά. Το χειμώνα ο αγέρας το πιάνει πολύ εκείνο το μέρος. Λοιπόν όλα αυτά τα δέντρα έχουνε μια κλίση κατά τον ανήφορο, σχεδόν αγγίζουν το χώμα. Από τη μεριά της θάλασσας τα κλαδιά τους είναι φαλακρά, ξεμαλλιασμένα. Η στάση τους είναι η στάση ενός κυνηγημένου ζώου που χυμά να φύγει τον ανήφορο, αλαλιασμένο από κάποιο πανικό…
Η φρικτή μοίρα των δέντρων, που είναι ριζωμένα, αμετακίνητα χάμου. Παίρνει φωτιά ένα δάσος, όλα τα ζώα, τα πουλιά, τα μαμούδια, τα σκουλήκια που δεν έχουν πόδια, βρίσκουνε τρόπο, φεύγουν και γλιτώνουν. Όμως τα δέντρα τα καημένα; Είναι ρίζες τα δικά τους πόδια. Είναι δεμένα με φυτικά σκοινιά μέσα στη γης. Σαν τους αλυσοδεμένους που παίρνει φωτιά η φυλακή τους. Μένουν εκεί και καίγονται ζωντανοί. Δεν είναι φοβερό;
Αυτά τα δέντρα τα είδα να τουρτουρίζουν από το βοριά που χύνεται αγριεμένος καταπάνω τους, χύνεται άναντρα μεσ’ από τη θάλασσα. Να τρέμουν και να θρηνούν με τα κλαδιά τους. Αγωνίζονται να φύγουν, να ξεκολλήσουν τα ριζωμένα πόδια τους από τη γης, που τα κρατά πεδουκλωμένα, αμετακίνητα. Έτσι όπως είμαστε εμείς μέσα σ’ έναν κακό βραχνά. Όλος αυτός ο τραγικός αγώνας που κάνουν κάθε χειμώνα… Αγωνίζονται να σύρουν τις ρίζες τους, να σπάσουν τα δεσμά και να φύγουν… Να φύγουν…
Διαβάστε ακόμα: