Είπαμε. Ακούς πολλά και διάφορα την εποχή του κορονοϊού. Από ανθρώπους σημαντικούς. Δεν στέκεσαι στη σοφία του καφενείου. Ένας πατσαβούρας, κάποιος χάλιας που αμόλυσε τη σαχλαμάρα του. Όχι, βέβαια. Αξίζει να σχολιάσεις μόνο την κουβέντα του επώνυμου διανοούμενου, συγγραφέα, ιστορικού, ακαδημαϊκού, καθηγητή ερευνητή, κοινωνιολόγου αποδεκτού κ.α.
Μια στιγμή. Την μπαρούφα, όμως, δεν την γλυτώνεις και από το παγκόσμια αναγνωρισμένο μυαλό. Το λέω διαφορετικά. Αν έχουν αναλυθεί και ειπωθεί π.χ. χίλια πράγματα, όλα από αξιοσέβαστα άτομα, άντε να κρατήσεις μόνο τα 177. Τα υπόλοιπα δεν τα γράφεις ούτε στα χαρτάκια του ημερολόγιου που είναι καρφωμένο στον τοίχο..
Μετά τον κορονοίό, είπε ο Βάλτερ Πούχνερ, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Συμπαθής ελληνιστής ο 73χρονος Αυστριακός θεατρολόγος, βραβευμένος διεθνώς και από την Ακαδημία της Ελλάδος, με μελέτες ειδικά στη γειτονιά μας, τα Βαλκάνια. Λέει ο Πούχνερ ότι ο εγκλεισμός με την καραντίνα έχει και θετικές πλευρές, διότι ο άνθρωπος ζει μ΄ άλλους ρυθμούς, πιο φυσιολογικούς, και έχει το χρόνο να στοχαστεί. Είναι μια ευκαιρία αυτή.
Ποιος διαφωνεί; Ότι η πανδημία μας κράτησε στο σπίτι μέσα και θέλοντας και μη όσο να ΄ναι το ρίξαμε- αν το ρίξαμε- στον προβληματισμό. Βάλαμε κάτω τα υπαρξιακά μας. Η μαγκιά, όμως, αν θεωρείται καλός κι άγιος ο εγκλεισμός, είναι να τον αποφασίσει μόνος του ο άνθρωπος. Να μην τον επιβάλλει το κράτος, η κοινωνία, οι ανάγκες προστασίας της δημόσιας υγείας.
Και το άλλο. Να αποτραβιέται κάθε τόσο το άτομο, να κάνει τον αυτοεγκλεισμό, χωρίς να πιέζεται στο σπίτι του. Χωρίς να αισθάνεται φυλακισμένος.
Διαβάστε ακόμα: