Βοσκός σκότωσε σκυλί, και το κρέμασε με σχοινί από το κλαδί ενός δένδρου. Φρίκη. Ανθρώπινη φρίκη. Βαρβαρότητα. Ανθρώπινη βαρβαρότητα. Τι να ‘ταν αυτό που έκανε το δίποδο να συμπεριφερθεί έτσι στο τετράποδο; Ό,τι κι αν ήταν, π.χ. να τιμωρήσει το ζώο, καταδικαστέα η ενέργεια να το “απλώσει” σαν πλυμένο σώβρακο στο σχοινί. Και ίσως- δεν θέλω να το σκεφτώ αυτό- πριν ακόμα ξεψυχήσει το τετράποδο. Συνέβη σε χωριό της Αχαίας.
Συγχωριανός αντελήφθη τον τσομπάνη τη στιγμή του εγκλήματος. Και ενημέρωσε την αστυνομία. Ποια ήταν η αντίδραση των κρατικών λειτουργών; Στις κάλτσες μας. Η απόλυτη απραξία από το αστυνομικό τμήμα. Αυτή είναι η δεύτερη ”είδηση” του συμβάντος. Η κρατική αδιαφορία στη σχέση ανθρώπων και ζώων. Η πρώτη ”είδηση” είναι μέχρι που φθάνει η ανθρώπινη κτηνωδία στον τόπο μας.
Παράλειψη θα ήταν αν δεν σημείωνε κανείς ότι στο συγκεκριμένο θέμα στην Ελλάδα έγιναν άλματα προόδου τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτονόητο ότι το πολιτιστικό επίπεδο μιας κοινωνίας ορίζεται και από το πόσο το ανώτερο ζώο, εννοώ ο άνθρωπος, φροντίζει το κάθε άλλο ζώο.
Στην Αγγλία δεν θα δεις κοπρόσκυλο στο δρόμο. Ούτε ένα. Δεν γίνεται αυτό. Όσο πιθανό είναι να συναντήσεις ένα πιτσιρίκι δύο, τριών χρονών, αγόρι, κορίτσι, να κάνει βόλτα μόνο του, χωρίς συνοδεία, στο κέντρο της πόλης, στα περίχωρα, στο πάρκο, άλλο τόσο να κυκλοφορεί σκύλος ελεύθερος, αδέσποτος.
Στην Αγγλία, αν ο κάποιος δεν συμπεριφέρεται σωστά στον σκύλο του, π.χ. δεν τον ταίζει, τον κακοποιεί, είναι αδύνατον να μην πέσει η σχετική καταγγελία από γείτονα στην αστυνομία. Ποια είναι η συνέχεια; Αν διαπιστωθεί το αληθές της καταγγελίας, τότε θα επιβληθεί πρόστιμο στο αφεντικό του σκύλου διότι δεν επέδειξε ανθρώπινη συμπεριφορά.
Ο Έλληνας με μεγαλύτερη ροπή στη ρουφιανιά, κατηγορεί σαν καρφί της αστυνομίας εκείνον που θα τον καταγγείλει για βία σε βάρος του βρωμόσκυλου ή της πουτάνας της γυναίκας του.
Διαβάστε ακόμα: