Από τα χεράκια μου έχουν γραφτεί ατέλειωτες σελίδες χαρτιού για τον αιώνιο. Τον πανταχού παρόντα σ’ όλες τις κοινωνίες και σ’ όλους τους καιρούς. Τον μαλάκα. Είναι η πλέον αξιόπιστη δύναμη της αιωνιότητος. Ογκόλιθος. Ακατανίκητος.
Νοέμβριος του 1965, προεκλογική συγκέντρωση σε επαρχιακή πόλη της Γαλλίας. Ο στρατηγός Ντε Γκωλ (1890-1970) έχει τελειώσει την ομιλία του και σε πανηγυρική ατμόσφαιρα αρχίζει τις χειραψίες με τους οπαδούς του. Κάποια στιγμή άγνωστος φίλος του γκωλικού κόμματος φωνάζει από απόσταση στον μυτόγκα:
– Στρατηγέ, θάνατος στους μαλάκες!!!
Ήταν η προτροπή του ανώνυμου γκωλιστή σε απάντηση του Γάλλου πολιτικού ο οποίος μόλις προηγουμένως είχε αναφερθεί στις δυσκολίες που συναντά προκειμένου να εφαρμόσει το πρόγραμμα του. Και άκουσε την κραυγή ”Θάνατος στους μαλάκες!”. Πως αντέδρασε ο Σαρλ ντε Γκωλ; ”Είσαι παράλογος… ” είπε μισοαστεία μισοσοβαρά στον οπαδό του. ”Αδύνατον να τα βάλεις μ’ αυτούς που εσύ θεωρείς μαλάκες… ”.
Χαρδαλιάδες και ΜΜΕ είπαν χοντρά πράγματα για τον ιερέα σε εκκλησία στο Κουκάκι που πειρατικά, στη ζούλα, από την πίσω πόρτα έδινε τη θεία κοινωνία σε πιστούς. Και άφησαν ασχολίαστους τους πιστούς. Απαλλάσσονται λόγω… πίστης, μη πούμε κάτι άλλο. Στη φώτο του zougla.gr και πατέρας με το παιδί του αγκαλιά, στην πίσω πόρτα κι αυτός. Ανατριχιαστικό. Μπαμπάς να αδιαφορεί για τον κίνδυνο μόλυνσης, αφού ο γιος του θα ”κοινωνήσει” με το ίδιο άγιο κουταλάκι που άλλοι έβαλαν στο στόμα τους.
Τι φταίει το ανήλικο, αν του κλήρωσε αυτός ο μπαμπάς. Ας ελπίζουμε να το λυπηθεί ο Θεός και να μη νοσήσει.
Διαβάστε ακόμα: