Γουστάρω τα σπουργίτια. Δεν χορταίνω να τα παρατηρώ. Και κατεβάζω σκέψεις μεγάλες και ωραίες, σκέψεις που έχουν σχέση με τη φύση και τον άνθρωπο. Τι κάνω, ρωτάς, για να ικανοποιώ το γούστο μου, να έρχονται μέχρι τη βεράντα μου τα σπουργιτάκια; Τα ταίζω. Τους πετάω τρίμματα από ψωμί και τα κακόμοιρα μου προσφέρουν θέαμα πρώτη τάξεως.
Μου πήρε χρόνο αυτή η δουλειά. Μέχρι να με μάθουν, ότι δεν κινδυνεύουν να με πλησιάσουν. Και πλέον μόλις με δουν να τρώω, έρχονται κι αυτά χωρίς καν καμιά επιφύλαξη. Άφοβα. Μεταξύ μας αναπτύχθηκε κωδικός επικοινωνίας.
Ο άλλος ο χάλιας στη διπλανή πολυκατοικία ήθελε να παίρνει τζάμπα μπανιστήρι μια περίεργη γκόμενα απέναντι. Μια τύπισσα μπάνικη, μελάτο πράμα, αλλά κυκλοφορεί με αμφεταμίνες στην τσέπη. Καβατζωμένος ο δικός σου πίσω από το παράθυρο και μ’ όλα τα σχετικά εργαλεία της δουλειάς, τηλεφακούς και τα λοιπά συμπράγκαλα.
Κάποια στιγμή τον πήρε πρέφα το κορίτσι και δεν του τη χάρισε. Μπροστά σε κόσμο, στη γειτονιά τον καραξεφτύλισε. Και μετά στο πολύ κοντινό του ψιθύρισε: ”Ο κύριος κάνει παιχνίδι με τα πουλάκια, αλλά κάτι τους δίνει να φάνε. Εσύ αν ήσουνα σωστός και μου ξηγιόσουν χαρτζηλήκι δεν θα με πείραζε να με παίρνεις μάτι, κι αν μου έδινες τα φράγκα που αξίζω, θα σου έκανα και σπέσιαλ τσαλίμια να το φχαριστιέσαι…”.
Διαβάστε ακόμα: