Κατά λάθος ένας κύριος τρακάρει, ανάμεσα στα ράφια του σουπερμάρκετ, με άγνωστη κυρία. Και επιτόπου εισπράττει βλέμμα σκληρό και επιθετικό. Λες και την πλησίασε στα δυο μέτρα ένας εχθρός, ένας μεταδοτικός κίνδυνος θανάσιμος, ένας λεπρός. Εδώ φτάσαμε. Να τρέμουμε τον ίσκιο του αλλουνού.
Το ζούμε, το ξέρουμε, αλλά είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε. Πόσο έχει μπει στη ζωή μας ο κορονοϊός, πόσο έχει επηρεάσει τις μέρες μας εδώ και ένα μήνα ιδιαίτερα. Βέβαια. Υπάρχει απόσταση από το γνωρίζω μέχρι το συνειδητοποιώ. Θα χρειαστεί χρόνος, μήνες, χρόνια ίσως για να αντιληφθούμε τι ακριβώς περάσαμε με τον κορονοίό.
Ίσως γιατί ο άνθρωπος αρνείται να αντιληφθεί, να μη θέλει και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος ενός κινδύνου στον οποίο είναι βουτηγμένος βαθειά. Υπ’ όψιν, ότι η πανδημία με τον κορονοϊό είναι μικρής, πολύ μικρής έκτασης σε σύγκριση προηγούμενων δεινών που γνώρισε η ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει ούτε ένας, επιστήμων κι όχι, πολιτικός κι όχι, που να φοβάται ότι το κακό με τον κορονοϊό θα προκαλέσει περισσότερα θύματα από προηγούμενες πανδημίες.
Χολέρα, πανούκλα, λέπρα, ελονοσία, φυματίωση, τύφος, γρίπη, aids στο παρελθόν είχαν βαρέσει αλύπητα κόσμο και κοσμάκη, χωρίς διάκριση, αφρενάριστα σε σύνορα, με θύματα πλούσιους και πτωχούς, χριστιανούς και μουσουλμάνους, ευρωπαίους και αφρικάνους. Μεγάλο ή μικρό κακό ο κορονοϊός για πρώτη φορά στον πλανήτη έφερε τούμπα τη ζωή σε δισεκατομμύρια ανθρώπους. Γεγονός.
Διαβάστε ακόμα: