Είσαι άρρωστος, καθηλωμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Πολλά, αν όχι όλα τα περιμένεις με βοήθεια. Ε, νοιώθεις πολύ καλύτερα αν ο γιατρός και η νοσοκόμα έχουν αυτό που λέμε ανθρώπινη συμπεριφορά. Τεράστια σημασία η καλή κουβέντα. Ένα βλέμμα τους που στέλνει στη ψυχή σου την ελπίδα. Γαμώτο, σκέφτεσαι, δεν είμαι μόνος. Γιατί μόνος του ο ασθενής και δεν είναι σε θέση να φροντίσει τον εαυτό του, και από τον γιατρό και τη νοσηλεύτρια εξαρτάται η αποθεραπεία μου.
Φοβερό, να είσαι στο κρεβάτι και η επαφή με τον γιατρό να ‘ναι ψυχρή, να σου σκοτώνει το όποιο ηθικό σου έχει απομείνει. Η σκύλα η νοσοκόμα με τη φρικτή μούρη της μόνο να μη σε βρίζει, τα λόγια της να ‘ναι μετρημένα, ξερά, και από πάνω να σε χαρακτηρίζει απαιτητικό, παράλογο, φοβιτσιάρη.
Λίγο πολύ όλοι έχουμε βιώσει τέτοιο σκηνικό. Έτσι ή αλλοιώς. Και σκέπτομαι τον επαγγελματία γιατρό και την αδελφή νοσοκόμα τούτες τις ζοφερές μέρες της πανδημίας. Να κυκλοφορούν, έστω με τα πιο αυστηρά μέτρα προστασίας τους, ανάμεσα σε κλινήρεις μολυσμένους. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Είναι στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπως στον πόλεμο τα παλιά χρόνια. Τότε που πολεμούσαν με σπαθιά και δόρατα, ακόμα και με τουφέκια και ξιφολόγχες.
Στην πρώτη γραμμή. Με τις περισσότερες πιθανότητες ο φαντάρος να μείνει στο πεδίο τη μάχης. Να μη γυρίσει πίσω ζωντανός. Κι αν γλυτώσει, θα έχει χάσει πόδι, χέρι, θα έχει σακατευτεί με τραύματα που αλλάζουν τη ζωή. Κάπως έτσι αισθάνεται σήμερα ο μαχητής γιατρός και νοσηλευτής του κορονοϊού. Λες και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή πυρός και άμεσου κινδύνου. Και γνωρίζει ότι όχι τόσο στο χέρι του, όσο στα μάτια του ο ασθενής βλέπει την μοίρα του.
Διαβάστε ακόμα: