… Και ξαφνικά, ναι ξαφνικό ήταν το κακό και μας ήρθε απροειδοποίητα το κερατιάτικο, μοιάζουμε με κοσμοναύτες. Άνθρωποι να κυκλοφορούν στο δρόμο, πριν την απαγόρευση, με μάσκες, λες ότι είναι κομπάρσοι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Πραγματικότητα καθημερινή είναι, όχι φαντασία και μυθοπλασία σεναριακή. Καλημέρα σου λέει ο άλλος κι εσύ, ντυμένος στη μάσκα και τα γάντια, αρχίζεις να τινάζεσαι μέχρι της οπισθίας τρύπας μπας και την άρπαξες…
Μη σου μιλήσει ο γείτονας κι εσύ τρέμεις και πας κατ΄ ευθείαν για αντισηπτικό. Εκεί πήγε το έργο από το φόβο μη σε ξαπλώσει ένα κωλομικρόβιο, που το είπαμε κορονοϊό, γιατί με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο φέρνει με κορώνα, με στέμμα, είναι στρογγυλούτσικο με ”στολίδια”, κάτι κοντά ”αγκάθια”, όπως τα μακριά του αχινού.
Μάλιστα, κύριε. Ένα τοσοδούλικο παλιόπραμα, που δεν βλέπεται, σου αλλάζει τον αδόξαστο. Και σε κρατάει στην τύφλα. Εχθρός άγνωστος προς το παρόν και τα πιο προχωρημένα μυαλά της ιατρικής έρευνας, οι πιο έμπειροι με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα είναι στο ψάξιμο.
Για μια φορά ακόμα η απόλυτη επιβεβαίωση ότι ο άνθρωπος στη γη, και όσα χρόνια θα ζήσει, είναι ο τίποτας. Ο εντελώς ανυπεράσπιστος. Ο εξαρτώμενος- όχι μονάχα οικονομικά- από άλλους, οι οποίοι άλλοι δεν είναι ούτε συγγενείς και φίλοι, ούτε έχουν την παραμικρή σχέση μαζί του.
Διαβάστε ακόμα: