Μετά από 20 χρόνια το κορίτσι κατήγγειλε τον ιερέα ότι ασελγούσε στο κορμάκι της από τότε που ήταν πέντε χρονών. Ο αποδυτηριάκιας ποτέ δεν ήταν κίτρινος. Ποτέ δεν έκανε κιτρινισμό. Και ποτέ δεν αφόρισε. Να αρπάξει την ευκαιρία και να πει πως όλοι οι παπάδες είναι ανώμαλοι. Ή το άλλο, όλοι οι παπάδες είναι όπως τους θέλει ο Θεός. Οι γάβροι είναι καλοί, οι βάζελοι κακοί ή το ανάποδο. Άγιοι οι αριστεροί, καθήκια οι δεξιοί. Όχι τέτοια πράματα.
Περιοριζόμαστε στα γεγονότα. Έτσι, τουλάχιστον, όπως παρουσιάστηκαν. Ένα πεντάχρονο κορίτσι υιοθετείται από τον παπά και το μαζεύει το κακόμοιρο στο σπίτι του. Το βράδυ γδύνεται, πετάει ράσα και σώβρακα και τσίτσιδος στο κρεβάτι χαϊδεύει την πιτσιρίκα στα γεννητικά της όργανα.
Αυτή η κατάσταση προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα στην κοπελλιά, όμως ό,τι ανάρμοστο επιβάλλει στην ψυχοκόρη του ο θετός πατέρας, εκείνη το πνίγει μέσα της. Μέχρι που κάποια στιγμή, μετά από 20 χρόνια, τα καταγγέλλει όλα. Πριν φθάσει η υπόθεση στο δικαστήριο οι ειδικοί, οι ψυχολόγοι συμφωνούν ότι είναι αξιόπιστες, όχι φανταστικές οι κατηγορίες της θετής κόρης. Ο παπάς καταδικάζεται, φυλακίζεται, επιμένει ότι είναι αθώος.
Συνέβη στη Λευκωσία. Ο ιερέας είναι αγαπημένος στην ενορία του και ο κόσμος, που δεν πίστευε τα απίστευτα, φιλούσε το χέρι, ακόμα και μετά την καταδίκη του.
Κάνουμε στην άκρη το γεγονός το συγκεκριμένο, για να μιλήσουμε ακαδημαϊκά. Όχι με αφορμή την περίπτωση του Κύπριου ιερέα.
Λοιπόν. Δεν αποκλείεται ο ένοχος, κατά τα άλλα, να είναι ο απόλυτα ηθικός άνθρωπος και δικαιολογημένα να μην τον θεωρούν οι ενορίτες του ικανό για όσα κατηγορήθηκε. Δεν αποκλείεται, παρά τη θέληση του, να υπέκυπτε στον πειρασμό σαν άνδρας, σα σάρκα αρσενική. Κι αυτό το ολίσθημα να ήταν το μοναδικό του αμάρτημα.
Διαβάστε ακόμα: