Παγκόσμιος πόλεμος γίνεται. Αντιληπτό, δεν είμαστε από χωριό. Γίνονται φοβερά πράγματα στον πλανήτη. Τα πιο φοβερά από ποτέ. Και είναι επόμενο. Γιατί;
Επειδή τα μεγέθη έχουν ξεφύγει. Έχουν γιγαντοποιηθεί. Με την ίδια ενέργεια το καλό γίνεται καλύτερο. Και το κακό περισσότερο βλαπτικό. Η αυτοκρατορία έχει εξελιχθεί σε υπεραυτοκρατορία. Η κινέζικη και η περσική αυτοκρατορία ή η ρωμαϊκή ήταν αδύνατον να καταστρέψει το σύμπαν μ’ ένα κουμπί. Με το πάτημα ενός κουμπιού. Όχι, βέβαια. Και ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Τζέκις Χαν με σπαθιά και κοντάρια πολεμούσαν. Με καράβια που κινούνταν με κουπιά και με πολεμικούς ελέφαντες.
Το κράτος, ο κόσμος, η κοινωνία, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι. Αυτή είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι η κονόμα. Οι μπίζνες. Οι επιχειρηματίες. Οι πολυεθνικές. Σήμερα, λοιπόν, γίνεται ο Α’ διαστημικός πόλεμος. Οι άλλοι δύο, που τους λένε παγκόσμιους, ο Α’ και ο Β’, ήταν γήινες στρατιωτικές συμπλοκές, μάλιστα για αστείες, για γραφικές αιτίες.
Καταναλώνει τροφές, ντύνεται, ακούει μουσική, πάει σινεμά, και κάνει χρήση ίδια προϊόντα, είτε είναι Κινέζος και Αυστραλός, είτε Ευρωπαίος και Αμερικανός. Ο φτωχός και ο πλούσιος. Η παγκοσμιοποίηση, όπως τη λένε. Όλα αλληλοεξαρτώμενα. Πού θα πάει η δουλειά; Που πηγαίνει; Θα σκάσει.
Πως ζει σήμερα ο μέσος άνθρωπος; Από το σουπερμάρκετ. Για σκέψου αύριο το πρωί να εξαφανιστεί το σουπερμάρκετ. Το πιο αλλόκοτο σενάριο. Με τι θα τραφεί ο άνθρωπος; Πως θα τη βγάλει όταν τη μια στιγμή στην άλλη δεν έχει τον εύκολο και έτοιμο τρόπο να προμηθεύεται ό,τι χρειάζεται. Και το άλλο. Τι ζωή τον περιμένει αν δεν βγάζει λεφτά απ’ εκεί που τα κερδίζει και με τα οποία λεφτά πληρώνει τις αγορές στο σουπερμάρκετ και τα έξοδα για φως, νερό, κινητό, σχολείο των παιδιών, κομμωτήριο της συμβίας κι ένα σωρό άλλα κερατιάτικα κι όχι.
Είμαστε εξαρτημένοι του σουπερμάρκετ. Όχι μόνο από την παγκοσμιοποίηση που σε μια αθώα εκδοχή εκφράζει το σύγχρονο μεγαλοκατάστημα. Όλο και περισσότερο βαδίζουμε στη μια γλώσσα, στο ίδιο νόμισμα, αφού μπήκαμε στη φάση να πίνουμε, να τρώμε, να φοράμε τα ίδια. Τις ίδιες ταινίες να βλέπουμε, να ακούμε την ίδια μουσική, όπου γεννηθήκαμε, όπου έχουμε καρφώσει τη ζωή μας.
Διαβάστε ακόμα: