γραφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Για να μπεις σε μια οργάνωση, ένα σωματείο, μια συλλογικότητα πρέπει να πληροίς ορισμένους όρους. Στα πολιτικά να είσαι ομόδοξος, στα επαγγελματικά συνάδερφος, στα καλλιτεχνικά ομότεχνος, κ.λπ. Σε κρίνουν δηλαδή οι εντός για τις ιδέες ή το έργο σου και αποφασίζουν αν εγκρίνουν ή αν απορρίψουν την εισδοχή σου.
Αλλά τα συνάφια είναι περίεργα. Μπορεί τα κριτήρια να είναι ίδια για κάθε υποψήφιο, όμως πάντα παίζουν ρόλο, ακόμα και από πρόσωπα που δεν θα περίμενες, παραγοντισμοί, σκοπιμότητες, αντιπαλότητες και μικροψυχίες. Έτσι δεν κρίνεται μόνο το υποψήφιο πρόσωπο, κρίνεται και το συνάφι που συχνά εξοκέλλουν. Τα παραδείγματα είναι πολλά, το κονκλάβιο καθηγητών στο δικό μας Πανεπιστήμιο, εντελώς μικρόψυχα και αναίτια, απέρριψαν τον Παναγιώτη Κονδύλη και βέβαια έγιναν καταγέλαστοι.
Με τα συνάφια δεν είχα ποτέ πάρε-δώσε.Είχα από πάντα δυσανεξία να ενταχθώ σε συλλογικότητες. Καλά να είναι οι άνθρωποι που οργανώνονται για καλό σκοπό, αλλά για μένα δεν κάνει. Μου είναι δυσβάσταχτο να λειτουργώ ομαδικά. Μπορούσα να συμμετέχω (και συμμετείχα) στα κοινά, όποτε αυτά με άγγιζαν, χωρίς να είμαι ενταγμένος κάπου. Δεν αντέχω να συμμορφώνομαι με κανόνες και αποφάσεις. Ή το ακόμα χειρότερο, να βγαίνουν ανακοινώσεις και ψηφίσματα στα οποία δεν συμφωνώ.
Μία και μοναδική φορά ήρθα σε δύσκολη θέση και κόντεψα να βρεθώ ενταγμένος. Το 2001, στην Εταιρεία Συγγραφέων είχε εκλεγεί Πρόεδρος ο Βασίλης Βασιλικός με Γραμματέα τον Άρη Μαραγκόπουλο. Δυο αγαπητοί φίλοι που σχεδίαζαν να κάνουν ορισμένες καινοτόμες αλλαγές. Μεταξύ των άλλων, ήθελαν να εντάξουν στην Εταιρεία και τρεις τέσσερις συγγραφείς που κατά τη γνώμη τους έπρεπε να είναι μέλη.
Με πήρε τηλέφωνο ο Βασίλης και ζήτησε τη συγκατάθεσή μου να με προτείνει. Παρά τη μεγάλη συμπάθεια που έχουμε, απάντησα αρνητικά. Δεν είχα καμιά διάθεση να βρεθώ ενταγμένος οπουδήποτε. Εκείνος επέμεινε πολύ. Και με διαβεβαίωσε ότι εγώ δεν χρειαζόταν να κάνω απολύτως τίποτα: κάποια αίτηση ή οτιδήποτε άλλο. Αρκούσε η τηλεφωνική συμφωνία μας.
Στον Βασίλη, για μια σειρά δικούς μου λόγους, δεν μπορώ να του αρνηθώ πολλά. Τελικά, συμφώνησα και με πρότεινε στην επόμενη συνέλευση. Δεν ξέρω τι ειπώθηκε, ούτε ξέρω τι έγινε με τους υπόλοιπους προταθέντες, πάντως εμένα τα μέλη της Εταιρείας με καταψήφισαν πανηγυρικά. Κι ανακουφίστηκα.
Πηγή lifo.gr
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος είναι συγγραφέας. Γεννήθηκε το 1947 στον Πειραιά όπου από μικρή ηλικία έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές στο Λιμάνι και στα γύρω μηχανουργεία. Eγκατέλειψε νωρίς δύο απόπειρες σπουδών στην Αθήνα και στο Λονδίνο και δούλεψε στη διαφήμιση μέχρι το 1990. Γνωστότερα έργα του: “Δανεικιά γραβάτα”, “525 τάγμα πεζικού”, “Τα παιδιά της Χελιδόνας”, “Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων”, “Εκ Πειραιώς”.