Ο τύπος πάει στην εκκλησία, άρα είναι καλός άνθρωπος. Έτσι πάει. Έτσι το βλέπει το σύμπαν της ανθρωπότητας, κι αυτό λέει πολλά. Το πως σκέπτονται οι άνθρωποι για να νοιώθουν… ασφαλείς. Για να την ψάχνει- σου λένε- κάποιος στον Θεό, σίγουρα δεν είναι επικίνδυνος. Που σημαίνει ότι αυτός που δεν πατάει στην εκκλησία, αν δεν είναι ικανός για όλα, οπωσδήποτε είναι περίεργος, και ποιος ξέρει τι να κρύβει.
“Δεν πηγαίνω στην εκκλησία, αλλά πιστεύω βαθειά στον Θεό… ” δήλωσε ο δήμαρχος. Τι είναι αυτό; Ομολογία ή δικαιολογία; Ναι μεν δεν θα με δείτε να προσκυνώ εικόνες ή να ανάβω κεράκια, αλλά κι εγώ του σωματείου είμαι. Θεούσα κανονική. Κάτι τέτοιο εννοεί.
Ερώτηση. Ο Θεός πιστεύει στον άνθρωπο; Δεν το συζητάμε ότι δημιούργημα του είναι το δίποδο, αλλά πράγματι τον έφτιαξε σωστά; Κι αν όχι, μήπως τον έφτιαξε με ατέλειες από σκοπιμότητα; Δεν είναι ύβρις το ερώτημα, στο οποίο είναι δύσκολη η απάντηση. Κι αυτός που θα απαντήσει καταφατικά, ναι, ο Θεός πιστεύει στον άνθρωπο, μάλλον δεν θα με πείσει με την επιχειρηματολογία του.
Απίθανο να βρεις αρχιεγκληματία και να μην πιστεύει στον Θεό. Να μην λέει ότι πιστεύει. Εμένα γιατί να μ’ ενδιαφέρει, αν πράγματι πιστεύει ή όχι; Μήπως θα ήταν εύλογο να περίμενα από τον Θεό να φρενάρει τον αρχιεγκληματία, τον αρχιμαφιόζο, τον καπετάν απατεώνα στην κάθε κακοποιό δράση του, ακόμα και τη θεούσα που είναι παράνομος..
Το ίδιο αδιαφορώ μέχρι καταψύξεως αν κάποιος άθεος είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Κι αυτό είναι προσωπική του υπόθεση. Υπ’ όψιν ότι οι περισσότεροι άθεοι είναι θρησκευόμενοι. Τι είναι πάλι αυτό; Αν όχι στον Θεό, κάπου αλλού και οι άθεοι τη βρίσκουν, με τον τρόπο τους.
Άλλος κάνει το σταυρό του ή τον διαλογισμό του στην εκκλησία παρέα μ’ άλλους, παρουσία άλλων. Άλλος στο σπίτι του, στο δάσος σαν άγριο θηρίο. Ρε, όπως τη βρίσκει ο καθένας. Εμένα μη μ’ ενοχλείς. Μη μου τα ζαλίζεις. Μη με προσβάλλεις. Αυτή είναι η ιδεώδης πολιτική και κοινωνική στάση του ατόμου. Να κάνει ό,τι γουστάρει, και να μη τη σπάει στον άλλονα.