Μπαίνεις στο φαρμακείο και σε πιάνει ένα μικροσόκ, διαρκείας ενός δευτερόλεπτου. Η κακάσχημη φαρμακοποιός καπνίζει. Τι κάνεις; Σηκώνεσαι και φεύγεις. Διορθώνεις το δικό σου λάθος , όχι της κακάσχημης φαρμακοποιού. Λάθος που μπήκες στο φαρμακείο της συχαμένης. Λάθος αν αγοράσεις και μια ασπιρίνη. Δεν χρειάζεται να της της πεις τίποτα. Κανένα σχόλιο. Καμία παρατήρηση. Να διαμαρτυρηθείς επειδή η ελεεινή φαρμακοποιός σε χώρο υγείας κι όχι προσωπικό, τον δηλητηριάζει με το τσιγάρο.
Ούτε μια λέξη αξίζει να ξοδέψεις για την κακάσχημη και άρρωστη φαρμακοποιό. Βεβαίως είναι άσχημη, κακάσχημη είναι, διότι έτσι την βλέπουνε τα μάτια μου. Τι άλλο, πέρα από τη φρίκη της, να προσέξω σ’ αυτήν όταν κρατάει τσιγάρο, όταν φουμάρει σε κλειστό χώρο. Το μόνο που βλέπω στη σιχαμερή είναι μπροστά της ένα τασάκι τόσο μεγάλο όσο το κεφάλι της με σβησμένα αποτσίγαρα.
Αυτό κάνεις. Αποχωρείς. Φτηνές μαλακίες είναι τα γνωστά για να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Οι διαδηλώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι κάθε είδους και μορφής αγωνιστικές εκδηλώσεις. Σκέτες γραφικότητες.
Η κορυφαία αντίδραση στο κακό, στο άσχημο, στο άδικο είναι η αποχή. Απέχεις. Δεν ξαναμπαίνεις στο φαρμακείο. Όπως κάνεις στο όποιο μαγαζί θαρρείς ότι πουλάει σκάρτο πράμα, ότι σε κλέβει, ότι δεν είναι καθαρό. Χαμένος κόπος να περιμένεις να διορθωθεί ο χαλασμένος επαγγελματίας. Αρνήσαι τις υπηρεσίες του απατεώνα γιατρού, δικηγόρου, δασκάλου, παπά, του όποιου. Και δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να απογοητευθεί επειδή κυκλοφορείς ανάμεσα σε κόσμο, σε πολίτες, οι οποίοι αδιαφορούν για την βρωμιάρα φαρμακοποιό και ξαναμπαίνουν στο τεκέ της. Εσύ, ο σωστός δεν ξαναπατάς στο φαρμακείο της, ακόμα κι αν είσαι καπνιστής.
Διαβάστε ακόμα: