Δεν αντέχω να βλέπω γυναίκα με τσιτωμένο δέρμα. Αηδιαστικό. Απωθητικό. Μόνο αν είναι πολύ μάστορας ο πλαστικός, αλλά και να το σηκώνει η φάτσα της κυρίας πενήντα, εξήντα φεύγα, για να μη μετράς τα χρόνια της. Τι λέμε τώρα. Η ηλικία δεν κρύβεται. Όλα τα προδίδουν τα μάτια.
Μπά! Γερνάνε και τα μάτια; Εκατό τα εκατό. Εδώ σε θέλω. Δεν κρύβουν την αληθινή ηλικία τα μάτια. Τα μάτια, όχι τα βλέφαρα, όχι η επιδερμίδα. Στο μέσα του ματιού διαβάζεις πολλά για τη ζωή του ατόμου, κι αυτό προδίδει τα χρόνια του. Γιατί; Επειδή ο άνθρωπος έχει ”δει”. Και όσα είδε, όσα γνώρισε, όσα κατάλαβε, μ’ όσα πόνεσε, αυτά ακριβώς τον γέρασαν.
Το μωρό δεν έχει ηλικία στο μάτι. Σε βλέπει και απορεί. Δεν παίρνει πρέφα τίποτα, ακόμα. Τα χρόνια στα μάτια του θα αρχίσουν να γράφουν σύμφωνα μ’ αυτά που καταγράφει ο εγκέφαλος του, άσχετα με την βιολογική του ηλικία.
Έπεσα, που λες, σε μια εκδήλωση, και στο ένα μέτρο, πάνω στην κυρία της τηλεόρασης, ονόματα δεν λέμε. Τρόμαξα. Όπως στο λέω. Καμιά σχέση με το τι δείχνει η παρουσιάστρια στο γυαλί. Με έστειλε αιώνες πίσω, λες ότι είχα απέναντι μου την γυναίκα του μάγου της ινδιάνικης φυλής.
Γριά ινδιάνα έβλεπα. Δεν κάνω πλάκα. Χαρακιές στο πρόσωπο από τον ήλιο. Είχε πέσει το δειλινό, ο ήλιος είχε υποχρεώσει την κυρία να φοράει το γυαλικό, φαρδύ, απλωτό, να σκεπάζει όσο το δυνατόν περισσότερο το πρόσωπο. Για λύπηση, σου λέω. Και για φτύσιμο.
Διαβάστε ακόμα: