Πέφτω στην περίπτωση. Τραπέζι άτομα επτά. Όλες γυναίκες. Ψιλοσιτεμένες. Έως ντακότες. Καλοστεκούμενες, όμως, για την ηλικία τους, αν αγνοήσεις κυτταρίτιδες, ξύγκια, σαμπρελίτσες. Τι ακούω! Όλες μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τον άνδρα τους. Περίεργο!
Αυτό ο δικός μου, η μία. Εκείνο ο δικός μου, η άλλη. Ο καλύτερος ο δικός μου, η τρίτη. Άγγελος, άγιος, θεός, όλο τέτοια άκουγα για τους άντρες τους. Δεν κρατήθηκα, καταρράκτης ερχόταν η ερώτηση στην γλώσσα μου.
– Ρε κορίτσια, επειδή δεν μου έχει ξανασυμβεί, γυναίκες να λένε τόσο τρυφερά λόγια αγάπης για τους συζύγους, μάλιστα πίσω από την πλάτη τους. Όλα αυτά που λέτε, για τις χάρες των ανδρών σας, τα εννοείτε; Υποψιάζομαι κάπου να υπάρχει κρυφή κάμερα κι εσείς ότι συμμετέχετε σε reality.
”Βεβαίως και τα εννοούμε!” λένε και οι επτά κυρίες μ’ ένα στόμα. ”
– Ε, τότε θα πρέπει να είναι υπερήφανοι οι σύζυγοί σας.
”Δεν υπάρχου σύζυγοι, χρυσέ μου!” αναφωνεί η μια και αμέσως προσθέτει μια άλλη ”Και οι επτά είμαστε χήρες!”.
Είπα κι εγώ. Και από ευγένεια αντρική το είπα μόνο στον εαυτό μου. ”Αν ζούσαν ακόμα οι μακαρίτες θα τους ψήνανε το ψάρι στα χείλη”.
Διαβάστε ακόμα: