Φοβόμουν να βγω έξω από το ξενοδοχείο την πρώτη φορά που πήγα στη Νέα Υόρκη. Μεγαλώσαμε με την ιδέα ότι στην Αμερική ο κόσμος ζει σε γκαγκστερουπόλεις, όχι μόνο στο Σικάγο, όπου ο αρχηγός της μαφίας με νεύμα έδινε εντολή να σκοτώσουν κάποιον. Γενικά ότι η εγκληματικότητα είναι στο κόκκινο, και διαβάζαμε τις στατιστικές και ανατριχιάζαμε. Κάθε λεπτό, λέει, κι ένας φόνος στις ΗΠΑ.
”Ρε, πάμε να περπατήσουμε, σωστά είναι όλα αυτά που ακούτε για την Αμερική, αλλά μη φοβάσαι… ”, με καθησύχασε το φιλαράκι κι είχε δίκαιο. Δεν συνέβη κανένα παρατράγουδο, ούτε ψεύτικη πιστολιά ακούστηκε στη βόλτα μας στα πιο κεντρικά σημεία της Νέας Υόρκης.
Η γενιά μου βίωσε όλες τις απίθανες μεταλλάξεις που προέκυψαν στην Αθήνα. Χωρίς υπερβολή τέτοιες αλλαγές σε κανένα μέρος του πλανήτη. Και φτάσαμε σε ταβέρνα οικογενειακή, να την κάνει ο άλλος να χορτάσει κοψίδια και να γίνονται κοψίδια στο διπλανό τραπέζι άνθρωποι από σφαίρες επαγγελματίων εκτελεστών. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε μαφιόζικες συμμορίες άλφα κλάσεως. Τι άλλο, όταν οι στόχοι, οι σκοτωμένοι ήταν αρχηγοί στο εμπόριο της άσπρης στο Μαυροβούνιο.
Δεν γινόταν διαφορετικά. Το πολύ χρήμα, καλύτερα να λες το χρυσάφι, που αφήνει η βρωμοδουλειά στο βαρύ ναρκωτικό, είναι η αιτία να γεννηθούν κόζα νόστρες ειδικά στο ”πέρασμα” του Μαυροβουνίου. Δεν έγινε το άλλο, δηλαδή ότι κάποιοι Σερβομαυροβούνιοι με τσιτσιλιάνικη κουλτούρα κατάφεραν να πάρουν το κουμάντο. Αν μιλάμε πραγματικά, όχι με μυθολογία κινηματογράφου, πρόκειται για γκάγκστερς του Μοντενέγκρο (Μαυροβούνιο) σε επίπεδο γυφτιάς, ανίκανοι να τακιμιάσουν, να χωρίσουν τα οικόπεδα και να βάλουν θεμέλια στην παράνομη βιομηχανία τους.
Τέλειωσε ο δικτάτωρ της Σερβίας, εκείνη η λέρα Μιλόσεβιτς, καθάρισαν και το κορυφαίο αστέρι, τον περιβόητο Αρκάν, μετά την εποχή Τίτο, κι άρχισαν να γράφουν το ένα μετά το άλλο τα ”συμβόλαια”. Το πρόσφατο, όχι και το τελευταίο, αυτό στις ψησταριές της Βάρης.
Διαβάστε ακόμα: