Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα που εδώ και κάποιους αιώνες έχουν μπει τελεσίδικα στη θέση τους από την ευρωπαϊκή σκέψη. Πολιτική, πολιτιστική, πνευματική, κοινωνική σκέψη. Ουδείς νομιμοποιείται να καθίσει στη σκαμνί τον άλλονα για ό,τι λέει. Για ό,τι υποστηρίζει. Για ό,τι έχει ασπαστεί. Για ό,τι θαρρεί πως πιστεύει.
Ασφαλώς και ο καθένας έχει το δικαίωμα να κατηγορεί, να σχολιάζει, να ειρωνεύεται τον όποιον για ό,τι σ’ αυτόν έχει καρφωθεί στο κεφάλι του. Επίσης. Κανένας κερατάς θα μου απαγορεύσει να αισθάνομαι φασίστας, αρχιφασισταράς, ναζιστής, κομουνιστής, αρχικομουνιστής, καπιταλιστής, βουδιστής, χριστιανός, θαυμαστής του Χίτλερ, του Λένιν, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ολυμπιακού, της Μέρυλιν Μονρώ, του Στραγγαλιστή της Βοστώνης, της Χρυσής Αυγής, του ΚΚΕ. Γούστο μου και καπέλο μου.
Ο Χίτλερ, άτομο ευφυές στην παράνοιά του και χαρισματικό, απίστευτα συνεπής για πολιτικό στις εξαγγελίες και τα πιστεύω του, είναι ό,τι πιο καταραμένο πάτησε στη γη τα τελευταία 300 χρόνια. Η ανθρωπότητα, και ιδιαίτερα η Γερμανία, η οποία αυτή ζημιώθηκε περισσότερο, πολύ καλώς θα κάνουν αν κατουρούν στον τάφο του. Όμως!
Καμία κοινωνία αν την ενδιαφέρει να έχει το μέτωπο καθαρό, δεν τιμωρεί, δεν ρίχνει στο μπουντρούμι εκείνους που δηλώνουν ακόμα οπαδοί του Χίτλερ.
Αξιόπιστη και περήφανη πολιτικά είναι η κοινωνία που λοιώνει το κρανίο εκείνων οι οποίοι παρανομούν με τις πράξεις τους, όχι με λόγια, όχι με σαλιαρίσματα, με όποια χοντρομαλακία κουνήθηκε το μυαλό τους.
Διαβάστε ακόμα: