Δεν είμαστε καλά σήμερα με τον covid-19. Κάθε μέρα τα κρούσματα είναι πολλά. Τόσα πολλά, που δεν ξέρουμε τι μέρα μας ξημερώνει αύριο. Κι όμως, να είμαστε ευχαριστημένοι αν τα πράγματα δεν χειροτερέψουν. Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε, μη γίνει μεγαλύτερο το κακό.

Πολλοί δεν θέλουν να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση. Μαθαίνουν τα νέα, για χιλιάδες(!!!) πλέον κρούσματα κάθε μέρα σε χώρες πολιτισμένες, δηλαδή σε χώρες που λειτουργεί το κράτος, κάτι Ισπανίες και Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, και θαρρούν πως η πανδημία είναι σενάριο κινηματογραφικό. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Αρνείται να δεχθεί για πραγματικό κάτι που πιθανόν να του συμβεί στον ίδιον. Ζήτημα καθαρά ψυχολογικό. ”Αυτό που συμβαίνει αφορά εξωγήϊνους, όχι εμάς, εμείς δεν κινδυνεύουμε”.

Είναι και η οικονομική πλευρά. Αντιληπτό. Όσο απλώνεται σαν την πανούκλα το μικρόβιο, τόσο θα σφίξουν οι κώλοι. Τα μέτρα τα κρατικά, εννοώ. Και περισσότερα μέτρα σημαίνει στάση εμπορίου. Μαχαιριά στην εθνική οικονομία. Λιγότερα έσοδα του κράτους από τη μια και από την άλλη περισσότερα έξοδα. Σε πρώτη φάση υπολογίζεται το μείον σε 20 δις. Πως να καλυφθεί το νούμερο;

Δεν μας περισσεύουν τα φράγκα, πλάκωσε στη μέση και ο covid, που μας κόβει τα πόδια. Τι να πουν οι κυβερνητικοί; Πολύ καλά κάνουν και δεν το ‘χουν ρίξει στο κλάμα. Τι, δηλαδή; Αν βγει ο Μητσοτάκης και πει στον κοσμάκη ότι είμαστε στριμόκωλα, τότε θα πέσει το ηθικό. Έχουμε ανοικτή την πληγή με την Τουρκία, να τα βάψουμε μαύρα και με τον κορονοϊό, δεν πάει με τίποτα.