«Ένα βασικόν κοινωνικόν πρόβλημα που απασχολεί το Ελληνικόν Κράτος επί εκατό και πλέον έτη λύεται επιτέλους με τον καλύτερον δυνατόν τρόπον… » έγραφαν οι εφημερίδες το 1961, έτος έναρξης της κατασκευής των φυλακών Κορυδαλλού που τέθηκαν σε λειτουργία το 1967.
Ενταγμένο στα νέα, ευρωπαϊκού τύπου, υποδείγματα εγκλεισμού και σωφρονισμού, το σωφρονιστικό κατάστημα ήταν το καμάρι του υπουργείου Δικαιοσύνης, το οποίο ευελπιστούσε μέσα στο κλίμα αισιοδοξίας της εποχής ότι με το πρότυπο κέντρο κράτησης Αθηνών-Πειραιώς θα μεταμόρφωνε τις συνθήκες κράτησης των Ελλήνων πολιτών.
Οι φυλακές Κορυδαλλού κτίστηκαν για να φιλοξενήσουν 600 κρατουμένους, αλλά φιλοξενούν πάνω από 3.000, όταν οι 4 αγροτικές φυλακές υπολειτουργούν και ενώ μπορούν να φιλοξενήσουν 900, έχουν μόνο 580 τρόφιμους. Από την άλλη πλευρά, το δυναμικότητος 300 κλινών Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων Θηβών φιλοξενεί μόλις διψήφιο αριθμό ατόμων.
Συγκεκριμένο κύκλωμα τεράστιων συμφερόντων εμποδίζει όχι μόνο την κατάργηση, αλλά και τη μείωση της δυναμικότητας των φυλακών Κορυδαλλού, συνολικής έκτασης 260 στρεμμάτων σ’ έναν από τους πιο πυκνοκατοικημένους σήμερα δήμους. ”Φυλακισμένες” κρατάνε στον Κορυδαλλό τις… Φυλακές. Και να φανταστεί κανείς ότι η περιοχή επελέγη επειδή ήταν αραιοκατοικημένη, κριτήριο που έδωσε πολλούς πόντους στον Κορυδαλλό, έναντι του Αγίου Σώστη, της άλλης επιλογής.
Διαβαστε ακομα: