Έγιναν απολύσεις σε επιχείρηση. Ο χαμός. Απαράδεκτο, είπε το συνδικαλιστικό όργανο. Και επιτόπου στήθηκε συνέλευση, για να πάρει πίσω την αντεργατική της απόφαση η ιδιοκτησία.
Απαράδεκτα πράγματα. Παράλογα. Λέω για τις οργανωμένες αντιδράσεις, μετά την απόφαση της επιχείρησης να διώξει κάποιους για να προσλάβει άλλους στη θέση τους.
Κανένα πρόβλημα αν η επιχείρηση θέλει να αντικαταστήσει τους απολυμένους. Όπως δικαίωμα της επιχείρησης ήταν να προσλάβει αυτούς ή άλλους, μ’ αυτόν ή τον άλλον μεγάλο μισθό.
Ο νόμος, λοιπόν, αλλά και η αγορά επιτρέπουν στον επιχειρηματία να προσλαμβάνει όποιον επαγγελματία κρίνει κατάλληλο και επαρκή, αλλά του απαγορεύουν, και μετά της νόμιμης αποζημίωσης, να σουτάρει έναν εργαζόμενο. Επειδή, τελικά, αυτός εκτιμήθηκε ως ακατάλληλος, ως ανεπαρκής.
Ο προπονητής προσλαμβάνεται για πάει καλά η ομάδα. Η ομάδα δεν πάει καλά, όμως. Το διαζύγιο είναι αναπόφευκτο. Το ίδιο και με τον παικταρά, θα αποδεσμευτεί διότι δεν δικαίωσε το συμβόλαιο του. Έτσι περίπου συμβαίνει και στις επιχειρήσεις. Οι πωλήσεις της είναι να την κλαίνε οι ρέγγες και συνηθισμένη στον πρωταθλητισμό η ιδιοκτησία προχωράει σε απολύσεις. Που είναι το περίεργο;
Νομιμοποιείται ηθικά και εργατικά να αντιδρά στις απολύσεις το συνδικαλιστικό όργανο, αν αυτό δικαιούται βάσει νόμου να επιλέγει τους εργαζόμενους, απλούς και στελέχη. Τέτοια ”ευθύνη” δεν την έχει, ούτε και την θέλει το συνδικαλιστικό σωματείο. Μόνο για να κακαρίζει είναι, και να απαιτεί να κάνει κουμάντο με τα λεφτά του επιχειρηματία. Σημειώνω, με την ευκαιρία, ότι οι συνδικαλιστές, κάποια κοκόρια της συμφοράς, ποτέ δεν αντέδρασαν για τους απατεώνες επιχειρηματίες, εκείνους με άδηλους πόρους και με σκοτεινό παρελθόν, οι οποίοι εμπλέκονται στα ίσα με τις μίζες και την κάθε αμαρτία της διαπλοκής.
Διαβαστε ακομα: