Σπιταρώνα. Δωδεκαετίας μόνον. Τεφαρίκι. Έπαυλη και οικόπεδο αξίας 22 εκ. ευρώ, βάσει και κόστους αγοράς και κατασκευής. Η χήρα του ιδιοκτήτη, γνωστού ασφαλιστή, κατεβάζει συνεχώς το νούμερο, προκειμένου να πουλήσει το ακίνητο. Να το ξεφορτωθεί. Το έφθασε στα 5 εκ., και δεν της έφυγε από πάνω της. Δεν έβρισκε αγοραστή.
Αν κάποιος της δουλειάς αραδιάσει συγκεκριμένες ιστορίες, επώνυμων Αθηναίων, που τα τελευταία χρόνια κάνουν αμάν να πουλήσουν, πιο σωστά να ξεπουλήσουν ακίνητα, μανούλια σκέτα, με τα όλα τους, θα σου φύγει το καφάσι. Ιστορίες τραγικές, αλλά γι’ αυτές δεν πέφτει δάκρυ. Περιπτώσεις που αν έβγαιναν στην τηλεόραση δεν θα πουλούσαν, διότι ο άλλος ξέρει την ανάγκη του ιδιοκτήτη και περιμένει τη πιο χαμηλή προσφορά. Οι έχοντες, δηλαδή πρώην κατέχοντες, έφτασαν στα μνημονιακά χρόνια να είναι στην πείνα.
Διάβασα μικρή αγγελία. «Επενδυτικός όμιλος εξωτερικού αγοράζει μέσω αντιπροσώπου στην Ελλάδα πάσης φύσεως ακίνητα στη μισή αντικειμενική αξία». Το ’πιασες; Όχι στην αγοραία αξία, της καλής εποχής.
Να, πως βγαίνει το μαρούλι στο μποστάνι των ξύπνιων. Των πονηρών. Η ευκαιρία είναι η Ελλάδα. Με ιδιοκτήτες στην ανάγκη ή στα σαγώνια των τραπεζών. Πανέτοιμοι να σκοτώσουν την περιουσία τους στο μισό του μισού, ώ μισό. Αν έχεις βρει τις άκρες μ’ αυτούς που θέλουν να αγοράσουν από το εξωτερικό, στην καλύτερη γη του κόσμου, στην Ελλάδα, την έκανες. Μαρουλομάρουλα.
Διαβαστε ακομα: