Πειραιάς, κεντρικό λιμάνι και από δίπλα οι παραλιμένες, Γερμανική Σκάλα, Κερατσίνι, Ελευσίνα κ.α. Τα παπόρια οφείλουν να αδειάσουν τα slops τους, δηλαδή τα βρώμικα νερά, από τουαλέτες, καθαρισμό των αμπαριών κλπ. Δεν θα τα πετάξουν στη θάλασσα, δεν είναι βόθρος ο Σαρωνικός.
Υπάρχουν κανονισμοί, το λιμεναρχείο είναι στην παρακολούθα. Πριν ακόμα στηθούν οι εταιρείες που “ξαλάφρωναν” από τα slops τους τα καράβια ξεκίνησε η επιχείρηση λαθρεμπόριο ναυτιλιακού πετρελαίου.
Πλεύριζε στο αγκυροβολημένο πλοίο ένα σλέπι, μια μπάριζα, ένα ρυμούλκο, στη Σαλαμίνα, στον Ασπρόπυργο, για να κάνουν τη δουλειά. Έχει κανονίσει ο πράκτορας να αδειάσουν π.χ. τόσοι τόνοι slops, και θα τους πετάξουν εκτός ορίων, μετά τις Φλέβες, έναντι τόσου ποσού, λέμε. Έτσι γεννήθηκαν οι smugglers, οι λαθρέμποροι, κι έκαναν το πονηρό νταραβέρι με τον μηχανικό του πλοίου.
Ανέκαθεν οι καραβοκύρηδες κλέβανε τους ναυλωτές. Πάντα. Χρειαζότανε το καράβι πέντε τόννους την ημέρα, αυτοί λέγανε ότι κάψανε έξι. Και τα περισσεύματα τόσο στο diesel oil, όσο και στο gas oil το πουλούσαν στους smugglers.
Οι δουλειές γινόντουσαν με μετρητά. Τα λεφτά στο χέρι. Ο λαθρέμπορος πλήρωνε επιτόπου. Αγόραζε το καύσιμο στο ένα όγδοο, στο ένα έβδομο της αξίας του. Έβαζε μπροστά τη μπόμπα, τον κινητήρα, και με τη μάνικα τράβαγε πράμα από το παπόρι. Το πετρέλαιο, αντί να το αγοράσουν από τις ραφιναρίες, το αποκτούσαν λαθρεμπορικά και το πουλούσαν στα βενζινάδικα. Στην κονόμα ολόκληρη αλυσίδα, αν υπολογίσεις μεταφορά, διακίνηση, παράδοση, παραλαβή. Και σε κάποιες περιπτώσεις το λαθραίο πετρέλαιο στη μεταφορά του το ”προστάτευαν” κάποιοι έντιμοι υπάλληλοι του ΣΔΟΕ, της δίωξης του οικονομικού εγκλήματος. Είπαμε. Τα λεφτά ήταν πολλά, κι εύκολα
Διαβαστε ακομα: