Δεύτερον, ο αντιμνημονιακός φλούφλης κάνει πως δεν το ξέρει ότι χωρίς λεφτά απ’ έξω, από τους εταίρους μας, το κράτος σηκώνει τα χέρια. Δεν είναι σε θέση το δημόσιο ταμείο να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του. Στην παιδεία, την υγεία, στην άμυνα, στην αστυνομία, στη συγκοινωνία, όπου.
Σα σήμερα 30 Απριλίου, το 1926, αποφασίστηκε στην Ελλάδα η υποχρεωτική εκπαίδευση από 6 έως 14 χρονών. Ρωτάω. Έχει καμία σημασία μία τέτοια απόφαση, προοδευτική και λαϊκή και πολιτιστική και όπως θες να την πεις, αν δεν έχεις δασκάλους. Αν δεν έχεις σχολεία. Κι αν έχεις σχολεία, αν δεν έχεις θρανία.
Άσε το άλλο. Τι θα πει «Υποχρεωτική εκπαίδευση» έναν αιώνα μετά την τουρκοκρατία. Ότι το κράτος υποχρεούται να αναλάβει την εκπαίδευση στα ελληνόπουλα, τουλάχιστον μέχρι 14 χρονών. Αυτό ή το άλλο, ότι οι γονείς δεν ήθελαν να στείλουν σχολείο τα παιδιά τους και έπρεπε με νόμο να υποχρεωθούν. Με τι λεφτά, το ένα και το άλλο. Εδώ σε θέλω.
Ένα σχολείο για να λειτουργήσει έχει έξοδα, πέρα από τους μισθούς των δασκάλων. Το κράτος φορολογεί τους πολίτες και εκτός όλων των άλλων, αναλαμβάνει και το οικονομικό κόστος της παιδείας. Από την άλλη, όμως, ρωτάς τον γονιό; Μήπως είναι καλύτερο για την οικογένεια, πιο συμφέρον ο 12χρονος και 14χρονος να δουλέψει στο χωράφι.
Να καταλήξω. Λένε οι πολιτικοποιημένοι της πλάκας, ότι όλα είναι πολιτική. Εγώ λέω ότι όλα είναι οικονομική. Άμα δεν έχεις λεφτά, άμα δεν είσαι ικανός ως ιδιώτης και ως κρατικός λειτουργός να παράγεις λεφτά, μην παραμυθιάζεις ότι είσαι του Δίνω. Στο φινάλε το κράτος δεν μπορεί να δώσει πριν πάρει
Διαβαστε ακομα: