Από τον Φωστήρα
Την ώρα που όλη η Ελλάδα ασχολείται με τον Γεωργούλη, ολοκληρώνεται η εξαγορά του συνόλου της τουριστικής και ξενοδοχειακής της υποδομής από ξένα κεφάλαια. Στην Αθήνα δεν έχει μείνει απούλητο ούτε κεραμίδι. Στην αγαπημένη μου Πάρο, που εξελίσσεται σε δεύτερη Μύκονο με ταχείς ρυθμούς, έκανα συμβόλαιο προχθές και πληροφορούμαι ότι οι 8 στις 10 αγορές στο νησί γίνονται πλέον από Ευρωπαίους, Αμερικάνους, Εβραίους και Κινέζους. Οι υπόλοιπες από Αλβανούς.
Τα ίδια και χειρότερα στις αγροτικές καλλιέργειες. Όλη η αγροτική παραγωγή της Μεσσηνίας έχει περάσει στα χέρια Αλβανών. Πριν 30 χρόνια ήλθαν ξυπόλυτοι και δουλεύανε εργάτες γης με ένα χιλιάρικο την ημέρα. Δραχμές. Έχετε ιδέα τι σημαίνει εργάτης γης; Ξέρετε τι σημαίνει μάζεμα και σάκιασμα της ελιάς καταχείμωνο; Άστε το καλύτερα. Όσο για το μεροδούλι τους εκείνα τα χρόνια, φτάνει να σας πω ότι έφτανε για ένα σινεμά στο «Αελλώ» και ένα φραπέ στο «Σελέκτ». Και σου έμενε ένα πενηντάρικο ρέστα. Οι ίδιοι βέβαια δεν σπαταλούσαν τα λεφτά τους σε τέτοιες πολυτέλειες, καθώς κοιμόντουσαν στα χωράφια που δουλεύανε και τρώγανε «την ελιά με το κουκούτσι».
Σήμερα όμως τα μεροκάματα έφτασαν τα 70 ευρώ. Και επειδή κανείς πια δεν μπορεί να τα πληρώσει, οι πρώην φτηνοί εργάτες γης έχουν κάνει κάτι αποικιοκρατικές αγρομισθώσεις με 80 – 20 (80% δική τους παραγωγή και 20% ρέστα στον ιδιοκτήτη) και είναι σήμερα αφεντικά στα χωράφια που κάποτε ξενοδουλεύανε.
Γνώρισα το Πάσχα, που κατέβηκα Καλαμάτα για τις γιορτές, Αλβανό κοτσάμπαση που έβγαλε 100 τόνους λάδι με δικά του εποχούμενα συνεργεία από ομοεθνείς του και άφησε ρέστα κάτι γκαζοντενεκέδες για τα πρώην αφεντικά του. Και να δείτε που στριμώχνονται σήμερα στην ουρά οι δικοί μας να κλείσουν συμφωνία μαζί του και για την επόμενη χρονιά με 80-20, διότι μαθαίνω ότι συζητιέται πολύ έντονα το 90-10.
Τα ίδια και χειρότερα στη γειτονική Μάνη. Εκεί ο βοεβόδας που ελέγχει όλη την εκμετάλλευση, συσκευασία, τυποποίηση και διακίνηση της παραγωγής ελαιολάδου και μάλιστα βιολογικού, είναι ένας Αυστριακός, πρώην μπατιροτουρίστας, που ξέμεινε πριν 35 χρόνια μετά από καλοκαιρινές διακοπές στα μέρη εκείνα και για να βγάλει τα έξοδα του για την επιστροφή δούλεψε στα χωράφια. Όταν κατάλαβε τι χρυσάφι βγάζει ο τόπος εκεί, γύρισε του χρόνου και άρχισε να εμπορεύεται λάδι στην Αυστρία. Σήμερα είναι ο μεγαλύτερος έμπορος λαδιού στην Λακωνία με εξαγωγές σε όλο τον κόσμο. Ωραίος τύπος.
Ο Δρόμος της Απωλείας είναι χωρίς γυρισμό. Θα μπορούσαμε – ίσως – να τον αποφύγουμε. Αν, ας πούμε, στον τομέα της αγροτικής παραγωγής, μπορούσαμε να συνενώσουμε γαίες και κεφάλαια. Αλλά γι’ αυτό θα χρειάζονταν και άλλα κεφάλια. Που δεν γίνεται ν’ αλλάξουν. Διότι ένα από τα μεγάλα κουσούρια που μας άφησε ο Οθωμανικός ζυγός είναι ότι δεν ξέρουμε, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να συνεταιριζόμαστε. Και δεν μιλάω για εκλογές, κυβερνήσεις με «κουλτούρα συνεργασίας» και σχετικούς πράσινους ίππους. Μιλάω καθαρά για εμπορικές συνεργασίες και εταιρείες προσωπικές ή κεφαλαιουχικές.
Δεν το ‘χουμε καθόλου. Εξακολουθεί να ισχύει το (λάθος) αξίωμα «μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα». Ενώ το σωστό είναι όχι «όσο θέλεις», αλλά «όσο μπορείς». Και, συνήθως, μόνος σου δεν μπορείς.
Διαβαστε ακομα: