Δεν γίνεται να σωθεί η Ελλάδα. Επειδή ακόμα δεν έχει πεθάνει. Κανονικά να πεθάνει. Να την ρίξουν στο χώμα, να την κλάψουν και να την σκεπάσουν με στεφάνια. Έχει γίνει αυτό; Όχι, βέβαια. Με τα μνημόνια, βέβαια, και την οικονομική κρίση η Ελλαδάρα ομαδάρα σήκωσε το Σταυρό του μαρτυρίου, την είχαν καρφώσει την φουκαριάρα, αλλά… Δεν πεθαίνεις μόνον επειδή είσαι αιχμάλωτος στο μνημόνιο. Επειδή είσαι παραδομένος στην τρόικα, στους δανειστές. Αλυσοδεμένος στο σταυρό, με σκοινιά κι όχι καρφωμένος με εικοσάποντες πρόκες, όπως ο Χριστός, μπορεί να ζει κανείς αρκεί να του δίνουν ένα ποτήρι νερό κι ένα κομμάτι ψωμί.

Αντιχριστιανικό και αντιμαρξιστικό το καψόνι της Ελλάδος. Αντί να την αποτελειώσουν, επιτέλους, να ξεκινήσει από την αρχή, από το μηδέν, με μηδέν χρέη, χωρίς κόκκινα και μωβ δάνεια και πλειστηριασμούς, την κρατάνε ζωντανή όσο αναπνέει, όμως για πάρτη τους οι δανειστές, όχι προς το συμφέρον της Ελλάδος.

Άσε τους Ευρωπαίους και τους δανειστές. Στο φινάλε ακολουθούν μία καταδικασμένη “θεραπεία”, έστω όχι από σκοπιμότητα, αλλά επειδή είναι ανεύθυνοι, αχαίρευτοι, δεν ξέρουν τι θέλουν. Το πρόβλημα είναι γιατί λαμογιάρει μαζί τους η Ελλάδα. Αυτό κάνει. Μία δόση ακόμα δώστε μου. Κρατήστε με, δηλαδή, ακόμα στο λάκκο με τα κωλοδάκτυλα.