Σύσκεψη εργασίας στο 80ο πάτωμα – παρόντες 7 Ιάπωνες και ένας Έλλην. Ξαφνικά ο ουρανοξύστης αρχίζει να ταλαντεύεται — πηγαινοέρχεται σαν γλωσσίδι καμπάνας. Οι Ιάπωνες συνεχίζουν την σύσκεψη.  Ο Έλληνας χλομιάζει και αισθάνεται να του έρχεται κόψιμο. Μουρμουρίζει με τρέμουσα φωνή: “Earthquaque…” Ο διπλανός του, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, τον ρωτάει: «First time in Tokyo?” (Πρώτη φορά στο Τόκιο;) «Ναι», ομολογεί ακόμα έντρομος ο Έλληνας.

Εκεί λοιπόν κάνουν ένα διάλειμμα για να συνέλθει αφ’ ενός αυτός, και για να του εξηγήσουν ότι η περιοχή είναι από της πιο σεισμογενείς στην Ιαπωνία και πως, πριν μερικά χρόνια, πήραν την απόφαση – αφού ήταν δύσκολο πια να αλλάξουν πρωτεύουσα, να αλλάξουν τις προδιαγραφές για την δόμηση των κτιρίων. Σήμερα οι σεισμοί συνεχίζονται, αλλά ουδείς τους δίνει πια σημασία.

Αφηγούμαι αυτή την ιστορία κάθε φορά που ακούω την γνωστή φράση: «Η Φύση (ή ο Θεός) μας εκδικείται. Αλίμονο! Έχουμε τα μέσα και τις δυνατότητες  να αντιμετωπίσουμε αν όχι όλα – πάντως τα περισσότερα  προβλήματα που μπορεί να παρουσιαστούν από φυσικούς παράγοντες. Ακόμα και για γιγάντια θέματα (όπως τα παγκόσμια κλιματολογικά) ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε. Μόνο που για πολλούς (και φτηνούς) λόγους δεν τα κάνουμε.

Τα σπίτια στην Τουρκία και την Συρία δεν τα έριξε ο σεισμός. Τα έριξε το μπαξίσι. «Να σου δώσω κάτι να κάνεις τα στραβά μάτια και να μου υπογράψεις εδώ».

Έτσι, λοιπόν, με την ίδια σεισμική δόνηση, βλέπουμε την μία πρόσοψη να ρευστοποιείται και να παρασύρει όλη την πολυκατοικία ενώ η διπλανή σείεται λίγο αλλά δεν πέφτει.

Ποιος έριξε την πολυκατοικία; Ποιος σκότωσε τους ανθρώπους που την κατοικούσαν; Όχι, δεν ήταν ο σεισμός. Ήταν ο μηχανικός που με το μπαξίσι έκανε τα στραβά μάτια.

Σε άλλη, πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, ολόκληρες βιομηχανίες αλλά και κρατικά εργοστάσια παραβιάζουν τις αυστηρές προδιαγραφές  των νέων κανόνων για το περιβάλλον κι έτσι οι διεθνείς συμφωνίες για την καθαρότητα της ατμόσφαιρας αγνοούνται.