Το λέγανε στην κεντρική αγορά της Αθήνας, στα μαύρα χρόνια των μνημονίων. Ότι κανένας δεν θα πειστεί πως πέρασε η κρίση αν δεν ξαναρχίσει να λειτουργεί η φουφού του καστανά στην οδό Σοφοκλέους. Ήταν κι αυτή μία από τις εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, που πέρασαν στην ιστορία. Το μαγαζάκι έβαλε λουκέτο το 2013 και ο ιδιοκτήτης του το πάρκαρε στο πεζοδρόμιο ακριβώς απέναντι από το παλιό χρηματιστήριο. Ίσως για να θυμάται την εποχή που οι άνθρωποι είχαν λεφτά ακόμη και για πέταμα.

Το φάντασμα που κυκλοφορεί σήμερα θυμάται πως η κρίση είχε χτυπήσει άλλη μία βαριά βιομηχανία. Το σαλεπιτζήδικο της Ομόνοιας. Μεγάλα τα κεσάτια. Ίσα-ίσα που έβγαινε το μεροκάματο. Ευτυχώς έδωσε δουλειά στον σπουδαγμένο γιο του ιδιοκτήτη. Το …”εργοστάσιο” μεταφέρθηκε στην οδό Αθηνάς, ενώ ένα άλλο, μικρότερο λειτουργεί στην Ερμού. Οι νέοι πάντως ελάχιστα γνωρίζουν για το σαλέπι, το καταπληκτικό αυτό ρόφημα που ζεσταίνει τα σωθικά και ηρεμεί το στομάχι.

Στη …βιομηχανική ζώνη της Ερμού ανθούσε η μουσική βιομηχανία της μοναδικής λατέρνας που κυκλοφορούσε στο κέντρο. Μήπως και σε ολόκληρη την Αθήνα. Η ταμπέλα στην μπροστινή της πλευρά τα λέει όλα. Λατέρνα φτώχια και φιλότιμο. Ελάχιστα τα ψιλά στο δισκάκι του μαέστρου. Οι περαστικοί φοβούνται ότι σύντομα θα γράψει κλειστόν.

Στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια πιανόταν η ψυχή σου. Περίπτερα, πολλά περίπτερα έχουν κλείσει. Ήταν τα πολυκαταστήματα του παρελθόντος, που δεν μπόρεσαν να κρατηθούν στη ζωή. Η κατανάλωση προϊόντων καπνού είχε μειωθεί κατά 30%, εφημερίδες δεν διαβάζει πια ο κόσμος κι όλα τα άλλα κάτω. Πολύ κάτω. Όσα περίπτερα σώθηκαν πουλάνε από δερμάτινες ζώνες μέχρι γυαλιά πρεσβυωπίας. 

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΔΕΝ ΞΑΝΑΛΕΕΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ