γράφει ο φωστήρας
Από τη μία βλέπω τον 42χρονο νέο πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας, ινδικής καταγωγής, γεννημένο στο Southampton και λαμπρό τέκνο του λονδρέζικου City.
Και από την άλλη θυμάμαι αυτά που διάβασα στα βιβλία για τη σφαγή στο Amritsar. Όταν το απόγευμα της 13ης Απριλίου 1919, στην αποικιοκρατούμενη Ινδία του περασμένου αιώνα, ο στρατηγός Dyer έφτασε στις στενές πύλες του Jallianwala Bagh, ενός άλσους στην πόλη, όπου είχαν συγκεντρωθεί κοντά 20.000 Ινδοί να διαμαρτυρηθούν για τον αποικιοκρατικό Rowlatl Act, που μεταξύ άλλων απαγόρευε και τις συγκεντρώσεις. Επέβαινε επί τεθωρακισμένου οχήματος με πολυβόλο και τον ακολουθούσαν 50 πεζοί τυφεκιοφόροι οπλισμένοι ο καθένας με τυφέκιο Lee Enfield 300, (όλοι τους ιθαγενείς, οι μισοί Gurkhas και οι υπόλοιποι Pashtun και Sindh με δυο – τρεις Πέρσες Baluch ακόμα). Το όχημα δεν μπορούσε να περάσει και το πακτωμένο επ’ αυτού πολυβόλο δεν βρήκε ποτέ είσοδο στο πεδίο της σφαγής που ακολούθησε. Ο στρατηγός διέβη πεζός την στενή είσοδο, παρέταξε τους στρατιώτες του σε δύο ομάδες και διέταξε πυρ προς το συγκεντρωμένο πλήθος. Μέχρι που οι σφαίρες τελείωσαν. 1.650 σφαίρες. 1.516 νεκροί. Ανάμεσα τους γυναίκες και παιδιά.
Η Μεγάλη Βρετανία δεν απολογήθηκε ποτέ για το μακελειό. Έναν αιώνα μετά, το 2019, εξέφρασε τη «βαθιά της λύπη».
Πράγματι, από τότε, πέρασε μία αιωνιότητα και μια μέρα. Πόσο άλλαξε ο κόσμος; Πόσο ίδιος έμεινε; Στ’ απομεινάρια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, τιμονιέρης είναι πια ο Rishy Sunak (φώτο, με την επίσης ασιάτισσα δισεκατομμυριούχο σύζυγο του). Που πασχίζει να αντιγράψει την, ούτω ή άλλως, αμίμητη οξφορδιανή προφορά. Δυσκολεύεται λόγω της έντονα ένρινης εκφοράς του λόγου της μητρικής του γλώσσας. Αλλά το παλεύει.
Τώρα, βέβαια, το θέμα δεν είναι αν θα καταφέρει να μιλήσει όπως ο Βασιλιάς Κάρολος ο ΙΙΙ, αλλά αν θα κάνει Χριστούγεννα στην Downing Street. Η προκάτοχος του άντεξε 45 μέρες στην ηλεκτρική καρέκλα. Θα μπορέσει αυτός να γυρίσει το χρόνο και να είναι πρωθυπουργός και το 23; Χλωμό το βλέπω.
Διαβάζω εδώ και μήνες τα σχόλια και τις αναλύσεις των ειδικών για τον Άγγλο ασθενή και άκρη δεν βγάζω. Μόνο για συμπτώματα ακούω. Που περιγράφονται ως αιτίες. Και για τις αιτίες κανείς δε λέει τίποτα.
Τέλος πάντων, ποιο είναι το πρόβλημα στην Αγγλία; Θα το πει κανένας; Γιατί, από αυτά που ακούω, μου φαίνεται ότι ούτε οι Άγγλοι δείχνουν να το καταλαβαίνουν.
Διότι, αν φαντάζονται, ότι το θέμα έχει να κάνει με τα πρόσωπα, τότε κλάφτα Χαράλαμπε. Τι νομίζουν δηλαδή; Δεν μας έκανε ο Τζόνσον, δεν μας έκανε η Τρας και να δούμε τώρα αν μας κάνει το golden boy της Goldman Sachs;
Δεν είναι έτσι. Η αγγλική οικονομία και κοινωνία βρίσκεται πλέον σε τερματικό στάδιο. Κι έφτασε εκεί γιατί εδώ και μισόν αιώνα αρνήθηκε να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα ενός κόσμου που άλλαζε μπροστά στα μάτια τους. Κάποτε οι κούλιδες τους κουβαλάγανε με τα πόδια στους δρόμους του Χονγκ Κόνγκ και της Σαγκάης. Αυτές οι εποχές όμως, που ο στρατηγός Dyer έδινε εντολή για πυρ κατά αμάχων με την ιδέα ότι διατάσσει συνεργεία απεντόμωσης να καθαρίσουν το χώρο από τις κατσαρίδες, περάσανε ανεπιστρεπτί. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τώρα πια, οι μούτσοι που φασώνανε γίναν καπεταναίοι.
Διαβαστε ακομα: